LUNA’S IMAGO WAS TIJDELIJK GECRASHT

“Jesus, ken je Hello Kitty niet?”, vroeg ik. “Nee”, zei hij. “Dat kan echt niet hoor!”, zei ik. “Oh”, zei hij. Nu vraag ik me over het algemeen af hoe het met de wereldvreemdheid van mensen zit als zij Hello Kitty niet kennen, maar deze middag werd het de persoon in kwestie vergeven. Ik liep langs de Amsterdamse grachten met een soort Literaire God. Of misschien een webloggende Literaire God. Of hoe dan ook: een mooi mens. “Maar ik heb toch wel eens een linkje gegeven op mijn log? Naar Hello Kitty?”, vroeg ik. Had hij niet gezien. Bewust overgeslagen. Vrouwending vond hij. “Ja, maar, jesus, Hello Kitty! Dat is toch echt een belangrijk vrouwending! Sommige vrouwen doen alles voor je als je ze een Hello Kitty-ding geeft! Dat is belangrijke informatie! Daar moet je iets mee doen!”, zei ik enigszins verontwaardigd. Hij kende het echt niet. Hij stond ook een beetje te staren in de Hello Kitty-winkel. “Als je mijn vriendin was geweest dan had ik nu al buiten gestaan”, zei hij. “Ja, maar moet je kijken, hoe leuk!!!”, zei ik met het zoveelste Hello Kitty-opschrijfboekje-met-potloodje-erbij in mijn handen. Hoe harder ik probeerde om uit te leggen dat Hello Kitty toch echt wel hartstikke cool, hip, gaaf en camp was, hoe harder mijn stoere Luna-imago naar beneden viel. Hij vond me lief. Al de hele middag. In een laatste wanhopige poging om mijn imago toch nog een beetje op te krikken vroeg ik of we misschien even een wandelingetje over De Wallen moesten maken: “Of even bij een seksshop naar binnen dan?” ”Nee, laten we nog gezellig wat drinken in een cafeetje”, zei hij. En na 4 Mojito’s in café Cuba durfde ik eindelijk een pakketje over de tafel te schuiven. “Wat is dat?”, vroeg hij. “Dat? Dat is nou een vibrator”, zeg ik, “een dolfijn-vibrator! Cadeautje!”
www.verbaljam.nl