LUNA’S IDENTENTITEITSCRISIS

Op het moment dat je denkt; het kan dus echt niet erger, dan kan het dus echt wél erger. Ik had me er net bij neergelegd dat mijn permanente quarterlife-crisis eigenlijk geruisloos is over gegaan in een existentiële crisis. En ach, van een existentieel crisisje af en toe is nog nooit iemand slechter geworden. En als er iets was wat mij er doorheen sleepte, dan was het het besef om me elke dag weer achter hetzelfde stukje plastic te kunnen verschuilen! Bril op en gaan! Gaan! Fuck alles en iedereen, want ik heb dus lekker de kekste bril van allemaal en jullie maken me niks, helemaal niks! Maar die bril, mijn bril, dé bril die ook op alle foto’s staat die deze website sieren, die bril, die is kapot. Gevallen. Gisteren. Tijdens het naar boven tillen van een dekbed, zo, hops, op de vloerbedekking. En ja, een montuur van 15 jaar oud, die overleefd dat niet. Dus. Paniek! Paniek! En de meeste brildragers, die gaan dus elk jaar of elke 2 jaar naar de opticien om een nieuwe bril uit te zoeken, want ook qua bril heb je allerlei trends en de ene bril past nou eenmaal beter bij je garderobe dan de ander, maar dat doe ik dus nooit! Ik heb dan wel meerdere brillen, maar uiteindelijk zet ik al bijna 15 jaar, ja, 15 jaar, dezelfde bril op m’n neus. Mijn bril past bij alles! Bij mij, bij mijn garderobe, bij m’n verkering, bij m’n katten, bij m’n schoenen, m ’n tassen, m’n servies, de bloemetjes in m’n haar, m’n make-up, m’n alles! Ik zie mezelf als studentje nog zo de opticien op de Van Hallstraat in Amsterdam naar binnen lopen en toen ineens een soortement van liefde op het eerste gezicht ervaren met dé bril. Deze bril. Mijn bril. Mijn zwarte montuur. Mijn jaren ’60 vleugelmontuur. Mijn ‘cat eye glasses’. Mijn bril die gewoon totally zo ontzettend bij mijn gezicht past. Mijn bril! Is! Kapot! En nu kan iedereen wel zeggen dat ik gewoon even een nieuw montuurtje uit moet zoeken, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want het montuurtje dat ik wil, kan ik niet vinden! En ik zoek al 6 jaar, want ik wist dat dit crisis-moment er ooit zat aan te komen, maar het was het nooit echt helemaal! Ik draag nu een soortgelijk montuurtje, maar dan in het groen. Maar groen is geen zwart en green will never be the new black! Wat al die kut-wijvenbladen ook beweren. Ik ben goddomme m’n volledige identiteit kwijt! Dit is niet te doen! Niemand, maar dan ook echt helemaal niemand begrijpt de impact van datgene wat mij gisteren is overkomen. Nou ja, misschien Nana Mouskouri dan.