LUNA’S DAGBOEKEN
Vanaf dat ik kon schrijven heb ik een dagboek gehad, zodat ik nu ongeveer een stapel van een meter hoog met schriften, papieren, gedichten en andersoortige schrijfsels heb. Tastbaar. Daar hou ik van. Ik vind het heerlijk om dagboeken van vroeger door te lezen. Zo schreef ik op 21 mei 1985: “A. krijgt straks haar poesje, ze noemt het Patroesca. Dat vind ik een stomme naam. Straks ga ik even kijken. Ik ga nu poppetjes van wc-rolletjes maken.” Of op 1 december 1986: “Maartje, mijn duif, heeft 2 eieren gelegd, maar die hebben we omgewisseld, want anders gaan ze dood. We eten vandaag erwtensoep. Het is al een beetje donker buiten. Ik ruik de erwtensoep al.” Als ik die stukjes lees, dan zit ik weer op mijn kamertje van vroeger te schrijven. Heel netjes, want anders moest het opnieuw. Het leven leek zo simpel, zo heerlijk naïef. Ik maakte me druk om hoe laat ik op mocht blijven die avond, of ik buiten zou mogen spelen op zondag of wat voor cijfer ik zou hebben voor biologie. Mijn zorgen van nu bestaan uit hypotheken, werk, verzekeringen, belastingen en een weggelopen kat. Het is koud buiten en het regent. Ik zou willen dat ik bij m’n ouders thuis in m’n rode dagboekje aan het schrijven was. M’n vader zou warme chocomel maken en als ik lief was zou hij zelfs slagroom voor me kloppen. Ik zou naar de kerstboom kijken en schrijven: “Ik heb net met mamma de kerstboom versierd en pappa tilde me op, zodat ik de piek bovenop kon zetten.” Je ouders dragen je een stukje in het leven, maar de rest moet je zelf doen.
Hoi Ik vind dat je helemaal gelijk heb. Maar vaak ervaar je de zoregen die je als kind heb ook als zwaar.
Sommige dingen veranderen niet.
Ga rond de Kerst maar eens naar je ouders en vraag om een kopje warme chocolademelk en je begrijpt wat ik bedoel….
Mooi stukje Luna
.. en soms zou je willen dat je weer kind was, op je kamertje aan het tafeltje ..
Nostalgie !
Waar blijft de tijd ..
Luna, de tranen staan in m’n ogen…
Zo waar… de gedachte dat ze d’r op een dag niet meer zullen zijn is beangstigend.
Zelf heb ik eigenlijk nooit echte dagboeken bijgehouden; enkel een soort van schriften waar losse gedachten of schrijfselen in kwamen.
Laatst was ik bij mijn zus en mocht ik na wat aandringen in één van haar vroegere dagboeken lezen. En wat grappig was daaraan: ook haar dagboek bracht me in ijltempo terug naar mijn jeugd. Ik herleefde dan bizarre gebeurtenissen die ik eigenlijk al helemaal dacht vergeten te zijn; maar dan ook nog eens vanuit een ander standpunt. Wat ook wel geinig was. En ik zag weer haar vriendinnetjes voor ogen, en voelde me zo weer in ons oude huis met gebloemd behangpapier en koude gangen…
En ik vroeg me af of het niet de meest banale aantekeningen zijn die net het meeste sfeer van toen terugbrengen bij het herlezen.
Hmmm… misschien moet ik toch maar weer een dagboek beginnen; voor als ik zeventig ben.
Soms heb ik ook op de meest vreemde momenten dat ik weer verlang naar hoe het vroeger was. Soms gewoon in de trein op weg naar huis, je kijkt een beetje om je heen. Dan staar je een beetje naar buiten in het donker en zie je weer beelden van vroeger: je leven als kind, je eerste liefde, je eerste kus. De kortste treinritten zijn de treinritten met de beelden van vroeger.
Tastbaar…
Op zeker ogenblik heb ik het schrijven met vulpen geruild voor een klavier en harde schijf. Met als gevolg dat een aantal crashes ook het dagboek met zich mee sleurden in de witte ruis van de verdwenen bits en bytes. Toch ben ik blijven volharden in de cybernetische boosheid en zorg ik voor betrouwbare backups.
Maar de tastbaarheid ben ik kwijt.
Dagboeken is een genre apart in de literatuur. Ik ben er overigens pas mee begonnen toen ik zestien was. Voetbaluitslagen en weerberichten. En gecodeerde berichten over platonische liefdes.
We zouden overigens een behoorlijke boom kunnen opzetten voor wie iemand eigenlijk een dagboek schrijft. Ik heb onlangs mijn dochter een uittreksel overgeschreven uit de periode van toen ze geboren is, tien jaar geleden.
Is je log ook geen soort van dagboek dat je openstelt voor de buitenwereld?
Wat voel ik me ineens super jong ;)
What is life but a fantasy,
the youth knows how to life,
when you grow older,
one makes it more complicated,
and start to try and educate the youth,
What is life but a fantasy.
(Ikke, 2001)
Zo mooi dat we ons allemaal zorgen maken over dezelfde dingen!
Het lezen van Luna’s column is altijd een waar genoegen. (Sommige spreken zelfs over een verslaving) De reacties op deze column zijn echter ook een waar genoegen.
Mooi beschreven gevoelens van nostalgie roepen bij een ieder herkenning op.
Luna, na de ‘(compl'(s’ex)iteit’ van het weekend verlang je misschien weer terug naar ‘eenvoud’.
Life in mijn gedicht had live moeten zijn. (voordat een ander het zegt)
De column is inderdaad een soort verslaving, in de zin dat ik zo goed als elke dag deze column lees. De manier waarop Luna schrijft snapt iedereen, neemt iedereen mee, en zet iedereen aan het denken.
Reacties heb ik niet veel maar ik lees ze altijd. Maar mijn reacties zal je ook vaker kunnen vinden.
Deze pagina staat in ieder geval in mijn favorieten
Wat een complimenten allemaal! Bedankt!
Nee, jij bedankt
Luna er blijkt een energiereep naar jou te zijn vernoemd. Een reep alleen voor vrouwen. Die kan je af en toe wel gebruiken lijkt me.
De fabrikant sponsort weer de ‘Luna Chix’ een all-women mountainbike team. En dan heb je nog de ‘Luna Ambassadors’ vrouwelijke mountainbikers die zich inzetten voor het goede doel.
Dus uit dat bed en fietsen!
http://www.clifbar.com/mediazone/pr/press093001.html
Suffie houdt een dagboek bij in zijn hoofd. Dat heeft een groot voordeel. Wat Suffie niet meer wil lezen, wordt vanzelf weggegumd. Wat Suffie graag nog eens terug wil lezen, heeft hij altijd paraat om direct af te spelen.
Groot voordeel van Suffie’s Dagboek Opslagsysteem, is dat de nare dingen stilaan verdwijnen en de mooie dingen in de loop der jaren steeds mooier worden…
Suffie:
Het klopt helemaal wat je stelt over je opslagsysteem.
Toch zijn het doorgaans niet de prettige ervaringen die je rijker maken.Vreemd genoeg zijn het juist de negatieve ervaringen die de meeste impact hebben op een persoon, ten goede of ten kwade.
Een zeer intende ervaring maakt de een milder, de ander feller, of zelfs verbitterd.
Zelf ben ik drie jaar geleden begonnen met het van me af schrijven van mijn ervaringen.
De meesten niet onverdeeld positief overigens.
Vreemd genoeg begrijp ik nu -jaren later- pas wat voor impact het op mij als persoon gehad heeft.
Ik heb het gevoel dat Luna over een aantal jaren ook anders tegen haar dagboek aan zal kijken dan ze nu doet.
Johan
Eigenlijk zou je een brandkluis moeten hebben om al die tastbare herinnering op te kunnen slaan. Ik heb nu ook al een hele zooi dagboeken en ik zou het vreselijk vinden dat ze er niet meer zouden zijn. Maar ze staan gewoon in de kamer. Best onverstandig eigenlijk.
Maar: Keep on going! :-)
Luna: fantastisch
Patrick: Life, live or perhaps love?