LUNA ZOU SOMS WILLEN DAT ZE NOG KIND WAS

De moeder van P. belt om te vertellen hoe ze het heeft gehad in Griekenland. Heerlijk natuurlijk. “Maar S. wil je ook nog even spreken”, zegt m’n schoonmoeder en 5 seconden later krijg ik m’n 8-jarige nichtje S. aan de telefoon. Huilend. “Hé, wat is er?”, vraag ik. “Ik vind het zo erg van Skinner”, huilt ze. Oh. Jeetje. Die zag ik niet aankomen. Die zag ik helemaal niet aankomen. “Ja, ik vind het ook heel erg dat Skinner er niet meer is”, zeg ik. “Ja, en toen ik bij jou was, toen heb ik ‘m nog geaaid”, zegt ze, “en nu kan ik ‘m nooit meer aaien.” Oh! Jeetje! Oooooh! Jeetje! Een huilend kind aan de telefoon! En nu? En nu? Wat moet ik zeggen? “Nee, dat kan niet meer”, zeg ik maar. Er volgt een hoop onverstaanbaars door de telefoon. Maar nichtje S. is overduidelijk heel verdrietig omdat Skinner dood is. En ja, dat ben ik ook. Maar ik kan nu niet gaan huilen aan de telefoon met m’n nichtje aan de andere kant. Als ik ‘m nu flip, dan flipt zij ‘m helemaal. Maar! Oh! Jeetje! Nee, lukt niet. “Ik mis ‘m ook heel erg”, zeg ik, en die zin komt er niet helemaal smoothly uit. Ik begin ook te huilen en stotteren. En ik ging zo goed de afgelopen dagen. Het verdriet wordt minder, al mis ik ‘m vreselijk. Maar een huilend nichtje, dat draagt niet echt bij aan het mezelf-in-de-hand houden. Jip en Janneke! Denk Jip en Janneke. “Maar soms is een poes gewoon heel ziek. En Skinner was heel ziek”, hoor ik mezelf zeggen. “En de dierenarts heeft toen heel veel pilletjes gegeven, maar die hielpen allemaal niet.” “Wat had Skinner dan precies?”, vraagt m’n nichtje enigszins gekalmeerd. “Heb jij wel eens diarree gehad?”, vraag ik. Had ze. “Niet fijn hè?”, vraag ik. Nee, niet fijn. “Nou, Skinner, die had dat al heel lang elke dag. En hij moest soms ook nog spugen. En als je elke dag diarree hebt en moet spugen, dan word je natuurlijk heel mager.” Snapte ze. “En toen was Skinner zo ziek en mager dat hij ook niet goed meer kon springen.” Snapte ze ook. “En toen kreeg hij ook nog eens heel veel pijn. En toen heeft de dierenarts hem een prikje gegeven waardoor hij heel diep ging slapen. En nu is hij dood en zit-ie in de poezenhemel.” Het was even stil aan de andere kant van de lijn. En toen kwam er: “Nou, ik zit dus nu op turnen.”