LUNA WORDT 1 MET DE HAAKNAALD

Een aantal weken geleden kwam M%n een dagje en nachtje Amsterdam doen. Als dank voor haar logeren kreeg ik 4 door haar gehaakte bloemen-broches waarna ik meteen riep: “Oh, geweldig, die wil ik ook voor in m’n haar!” Waarop ik prompt op mijn verjaardag een envelop kreeg met daarin 2 prachtige handgehaakte bloemen-haar-versielsels. Waarna ik weer een mailtje stuurde om haar uitgebreid te bedanken voor dit supercadeau, maar waarin ik haar ook meteen verplichte om mij nóg iets te geven; een haak-handleiding. Want ik wilde ook van die coole bloemen-haak-versielsels kunnen maken. Waarna ik van haar weer een mailtje kreeg met instructies: ‘Die bloemetjes, da’s al vrij gevorderd, dus verwacht geen mirakelen. Begin alvast maar met het volgende; haal een simpel bolletje wol bij voorkeur in een lichte kleur. Ik zou aanraden wol te zoeken waar je een haaknaald 3 of 3,5 voor nodig hebt. Zoek een boekje met haaksteken. Zet je dan ’s avonds thuis in de zetel (of op het hemelbed) en pruts een beetje.’ Dus ik kocht wol en een haaknaald en ik leende een briljant-fout jaren-70-haak-boek van de bibliotheek. En ik zette mij in een zetel. En ik ging prutsen. Binnen een kwartier kwamen flashbacks van de lagere school tot mij. Lossen, vasten, stokjes. God, God, Godverdomme! Een hulpmoeder loopt op mij af om mijn werkstuk, hoogstwaarschijnlijk een etui, uit te halen! Om mijn haakwerkje uit mijn handen te rukken, de laatste 30 steken waar ik zo verdomde hard mijn best op had gedaan, minstens een uur lang, om die allemaal uit te halen en ze zelf binnen 2 minuten weer terug te zetten. In tegenstelling tot het merendeel van mijn klasgenootjes wilde ik het allemaal zelf doen! Zelf doen! Zelf doen! Elke steek die door een hulpmoeder werd geplaatst moest weg. Weg! Want het was mijn werkstuk. Niet die van haar. Liever een enigszins misvorm etui met allemaal steken van mij, dan een perfect etui met steken van een hulpmoeder ertussen. De frustraties kwamen allemaal weer terug! Maar! Nadat ik de afgelopen dagen als een bezetene aan het haken ben geslagen begin ik het haaksysteem enigszins te doorzien. Eindelijk. En dat na minstens 20 jaar. Haken blijkt wiskunde voor huisvrouwen.