LUNA WIL GRAAG EEN HULPLIJN INZETTEN

Het kwam ineens uit het niets. Ik had een heerlijke werkdag gehad bij Mail & Female. Alleen maar leuke klanten, alles liep helemaal op rolletjes en na werktijd at ik nog een patatje met m’n collega’s en daarna rookte ik met collega N. nog stiekem een sigaretje. Ik stapte daarna in de metro richting Amsterdam Zuid en van daaruit in de trein richting Utrecht. En toen kwam ineens het besef; ik ben blij. Ik heb een hele fijne dag gehad. En toen begon ik zachtjes te huilen. Want ik had niemand om het aan te vertellen. Althans, zo voelde het, want ik heb genoeg vrienden en vriendinnen om te bellen, faxen, mailen en ik heb Godverdomme heel Instagram en Facebook en m’n eigen site om van alles op te zetten, maar dit was anders. Dit was een; ik ga zo naar huis en er is niemand die op me wacht. Ik heb niemand om bij thuis te komen. Niemand die een wijntje voor me inschenkt en een toastje voor me maakt en me vraagt hoe m’n dag was.

Ik wil iemand om bij thuis te komen.

Het zachtjes huilen veranderde bij m’n overstap van station Utrecht CS richting Tiel in een wat harder huilen, maar ik had mezelf en m’n ademhaling nog onder controle. Maar toen ik uitstapte in Tiel en richting huis liep ging het mis. Er was geen houden meer aan. Het was janken. En janken. En janken. En het boeide me helemaal geen reet meer dat andere mensen me zouden kunnen zien, want er was gewoon écht geen houden meer aan.

Het enige dat ik wilde was omdraaien. Omdraaien en in een trein stappen richting hem, ook al had ik hem al maanden niet gezien. En aangezien het janken echt niet meer stopte werd het tijd om een Weekend Millionairs-hulplijn in te zetten. Ik ging voor de ‘50/50’. ‘Twijfel je? Laat dan twee foutieve antwoorden wegstrepen. De keuze wordt zodoende een beetje gemakkelijker.’ En ik wist heus wel dat welk contact dan ook met hem het aller-, allerstomste was dat ik zou kunnen doen, maar m’n verdriet ging niet weg. M’n ademhaling ging inmiddels wel op standje hyperventilatie, dus het was tijd voor een andere Weekend Millionairs-hulplijn; de hulplijn: Bel een vriend’. Dus ik belde vriendinnetje F., altijd zeer geschikt om een ander even helemaal naar de tering te schelden.

“F. je moet me er even bij halen, want ik draai me zo om en ik ga naar hem toe en ik ben helemaal overstuur en ik zie het hele leven niet meer zitten.”
“Jij gaat helemaal niet naar hem toe, want het is een klootzak.”
“Oh ja.”
“Jij gaat gewoon naar huis, naar de poesjes en hij is een eikel en hij is niet goed voor je geweest.”
“Oh ja.”
“Het is een fucking lul en hij verdient jou niet en jij verdient beter.”
“Oh ja.”
“Het is een teringlijer.”
“Oh ja, het is een kutlul.”

En na dit gesprekje kwam ik keurig ademend thuis, maar vertrok voor de zekerheid wel meteen naar bed, want als je slaapt kun je niet janken.

De volgend ochtend voelde ik me alleen nog veel slechter dan de avond ervoor. Ik bleef huilen en huilen en huilen en ik vond mezelf de allerzieligste van de hele wereld en ik kreeg mezelf echt niet meer onder controle. De enige controle die ik nog had was het gebruiken van de ‘Weekend Millionairs-hulplijn; Bel een vriend’. En dat heb ik dan ook een paar dagen gedaan. Ik heb van me af gejankt en gepraat. Vrienden zijn me van mijn bank komen plukken om op hun bank neer te zetten, ze hebben me naar de kinderboerderij genomen, naar de dierentuin, naar de ijssalon, naar de manicure. Ze hebben ervoor gezorgd dat er nog iets van eten in me ging, inclusief wat wijntjes, want soms is wijn dus zeker wél een goed idee.

Na een paar dagen was het ineens klaar met m’n gejank. Ik werd wakker en besefte dat er nog een andere Weekend Millionairs-hulplijn is; ‘Vraag het publiek.’ En nu is het voor mij niet zozeer ‘vragen aan het publiek’, maar meer ‘delen met het publiek’. Tijd om die in te zetten. Vanaf het moment dat ik weer begon met schrijven gaat het een stuk beter met me.

Schrijven was altijd mijn hulplijn.