LUNA WEET VOOR ‘T EERST GEEN TITEL

“Hé, is P. nou al vader geworden?”, vraagt m’n moeder. “Ik weet het niet, ik heb nog niks gehoord, maar het zou toch wel zo ongeveer nu moeten zijn, want hij schreef dat ze in oktober was uitgerekend”, zeg ik. “Ik heb al zitten kijken op de website van P.’s bedrijf”, zegt m’n moeder. “Nee! Mamma! Dat doe je toch niet!”, zeg ik, “daar gaan ze toch niet schrijven dat P. een kindje heeft gekregen?” En dat stond er ook niet. Natuurlijk niet. Maar ikzelf moest eerlijk toegeven aan m’n moeder dat ik al had gezocht onder ‘geboren in Amsterdam’ op Google. Ook alle Social Media had ik, zonder effect, al doorgespit. “Ja, maar ik durf ‘m niet te bellen hoor”, zeg ik, “straks is het niet goed gegaan, want ze zijn allebei toch al 40+, en dat zou ik vreselijk verdrietig vinden om te horen. Ik wil gewoon even weten dat ze een gezond kindje hebben.” En daarna check ik m’n hele Facebook, Twitter, iPhone, e-mail-contactenlijst en kom ik eigenlijk maar op 1 iemand die ik durf te bellen. En die iemand vertelt me even later dat P. en zijn nieuwe vriendin een helemaal gezond meisje hebben gekregen. Alles erop en eraan. Everybody happy. En dan heb je zoiets van; helemaal fijn en goed, want ik zat er toch een beetje mee, maar ja, noem het lot, noem het toch even aan elkaar denken, noem het karma, energie, noem het Social Media, noem het weet ik veel wat, maar een dag later belt P. mij om trots te vertellen dat hij vader is geworden. En dan ben je blij voor hem. En dan heb je gewoon weer een heel normaal en vertrouwd gesprek. En dan gun je hem en z’n nieuwe vriendin het allerliefste en mooiste kindje van de hele wereld. En alle, alle, alle geluk. Maar dan bel je zelf toch, nadat je de telefoon hebt opgehangen, in tranen naar je eigen verkering; “Ik vind het zo moeilijk om te horen allemaal.” En dan zegt je verkering dat hij het niet erg vindt om nu naar het ziekenhuis te gaan om z’n sterilisatie ongedaan te maken en dat ik dan wel weer aan de pil kan gaan en dat ik er dan nog zolang over na mag denken als ik wil, maar dat het allemaal heus nog wel kan. Maar ik word over 2 weken 36. En ik wil het helemaal niet.