LUNA TWIJFELT

Ik ga samenwonen. Ik roep het de hele dag wel 100 keer. Tegen mezelf, tegen collega’s, tegen vriendinnen, tegen P. zelf. Ik wil ook heel graag samenwonen, maar ik krijg een beetje koudwatervrees. Ik vind het namelijk ineens heel erg volwassen klinken en heel serieus. Maar waar ik het meeste bang voor ben; wat als het misgaat? P. koopt het huis en de hypotheek staat dus op zijn naam, als het niet goed gaat, dan sta ik op straat. Ik heb dus meer te verliezen dan hij. En dit vind ik een heel enge gedachte. Dan moet ik wel heel erg m’n best gaan doen voor hem, want als ik iets fout doe, dan kan hij me uit huis zetten. Heb ik niet lekker gekookt, dan roept hij natuurlijk meteen dat ik m’n koffers kan gaan pakken. Kom ik een keertje stomdronken thuis, dan zal hij me de dag daarna vriendelijk doch dringend verzoeken om weer bij m’n ouders te gaan wonen. Is z’n T-shirtje niet op tijd gewassen, dan roept hij vast dat ik blij mag zijn dat ik bij hem mag wonen en dat ik toch echt meer in het huishouden moet gaan doen, anders neemt-ie er een minnares bij. Theoretisch is het mogelijk. Nu moet ik misschien niet zoveel nadenken en gewoon blind vertrouwen op de toekomst, maar dat klinkt me allemaal veel te romantisch en vooral veel te optimistisch. Houden van wordt namelijk zwaar overschat in een relatie.