LUNA, SIMYO & DE PROSECCOSLIJTERIJ

De mensen van het PR bureau van Simyo hadden dus totaal geen verstand van een goede reclamestunt (“Ja, want Simyo gaat binnenkort de markt op, eh, eh, de lucht in, ja, Simyo gaat de lucht in, de lucht, lucht, ballonnen, laten we iets doen met ballonnen, ja laten we ballonnen gaan sturen naar mensen, ja, dat is geinig, snap je ‘m?”). Om even standup comedian Bill Hicks te quoten: “If anyone here is in marketing or advertising… kill yourself. Thank you. Just planting seeds, planting seeds is all I’m doing. No joke here, really. Seriously, kill yourself, you have no rationalization for what you do, you are Satan’s little helpers.” Maar gelukkig hadden de mensen van Simyo zélf wel verstand van zaken! Ze moesten erg lachen om mijn ballonnen-column. En ze vonden ‘m zelfs zo leuk dat ze een aanbieding voor me hadden. Het Simyo-meisje brabbelde toen iets door de telefoon over gratis bellen, gratis belminuten, gratis sms-jes, allemaal dingen die volledig langs me heen gingen. Het werd pas interessant toen ze zei: “Of.” “Of wat?”, vroeg ik. “Of… we sturen je een lekkere fles prosecco.” “Nou en of ik dat een goed idee vind!”, zei ik, “ik mail je mijn adres wel even en laat maar lekker doorkomen die fles!” En zo kwam het dat ik een week later niet 1, maar zelfs 2 flessen prosessco binnenkreeg. In een allerprachtigst houten doosje en gewikkeld in roze en gele papiertjes. Eigenlijk zonde om open te maken! Nog veel meer zonde om te laten liggen natuurlijk. Maar ja, met drank is het met mij hetzelfde als met luxe bad- en beautyproducten. Je kan mij de allerduurste champagne voorzetten, goedkope prosecco, dure prosecco, flessen cava van € 100,-, flessen van € 5,-, je kan er zelfs wat glaasjes kinderchampagne tussendoor gooien; ik proef weinig verschil. Aan het einde van de avond is mijn conclusie altijd; goh, wat heb ik lekker gebubbeld hè? Dus ik plopte de eerste fles Malibràn, Gorio, Prosecco Superiore DOCG, Extra Dry open. “Hmmm, ik vind ‘m wel lekker hoor”, zei ik tegen m’n moeder nadat ik een paar slokken had geproefd, “en hij is iets zoeter dan die van de Albert Heijn, maar ik heb nou niet zoiets van; Jesus, wat voor een bocht heb ik de rest van m’n leven gedronken. Jij dan?” “Oh, ik vind ‘m wel lekker”, zei ze toen ik haar een slok liet proeven. “Jij lust normaal niet eens bubbels”, zei ik. “Oh, maar deze lust ik echt wel hoor”, zei ze en ze smakte met haar lippen, “geef maar aan mij, parels voor de zwijnen als jij dat drinkt.” Conclusie; mijn smaakpapillen heb ik dus overduidelijk niet van m’n moeder en de prosecco-pareltjes van De Proseccoslijterij zijn uiteindelijk aan mijn neus én lippen voorbij gegaan.