LUNA, P. EN GESPREKKEN OVER DE VERBOUWING

Daar stond ik. In m’n nieuwe huis. De muurtjes voor het toilet waren verkeerd geplaatst. Een toilet van 6 vierkante meter leek me niet zo logisch. Ook wilde ik dat het muurtje van het toilet zou lijnen met een pilaar. Leek me esthestischer. Maar ja, het muurtje stond er al bijna. “P. ik wil dat muurtje niet, ik hoef geen toilet van 6 vierkante meter. Belachelijk”, zei ik. “En ik wil dat er raampjes komen van van dat glas met dingetjes erin”, zei ik. “En ik wil van dat gewaaierde beton op de vloer, heb ik ooit een leuk plaatje van gezien”, zei ik. “Het is gevlinderd beton”, zei P. “Jaja”, zei ik. Het begint een beetje echt te worden. Het nieuwe huis. Te echt. Er moet ineens van alles besloten worden en geregeld. Waar komen precies de muurtjes, wat voor een gootsteen willen we en wat voor een tegeltjes komen in de badkamer. Dat soort dingen. Dingen waar je eigenlijk niet te lang bij stil wil staan, want gesprekken over dit soort dingen zijn funest voor een gezellige relatie. “Ja, maar ik dacht dat we hadden afgesproken dat we in de slaapkamer van dat hoerige tapijt zouden leggen?”, “Wil je écht een prikbord van 8 meter lang in het kantoor?” en “Ik dacht dat jij ook liever een wenteltrap had dan een gewone trap?”. Dat soort dingen. Zeiken over de kleur van een toiletpot is hetzelfde als zeiken over het wel of niet plaatsen van een dopje op de tandpasta. Zeer essentieel. Wanneer je dit soort gesprekken tot een einde weet te brengen waar beide partners gelukkig mee zijn, dan weet je dat het goed zit. Dan weet je dat je niet voor niets een hypotheek hebt afgesloten waar je allebei nog jaren aan vastzit. Dus er komt rood hoerig tapijt in de slaapkamer.