LUNA ONTMOET SINTERKLAAS

Toen ik 5 was hoorde ik van mijn oudere buurjongetje dat Sinterklaas niet bestond. Ik vond dat toen al een zeer aannemelijk verhaal en besloot dit aan iedereen in mijn kleuterklasje door te vertellen. Tot groot ongenoegen van mijn juf, die mijn moeder boos opbelde om te zeggen dat ze het belachelijk vond dat ze mij op zo’n jonge leeftijd al had ingelicht over het niet bestaan van de Sint. Mijn ouders kwam het eigenlijk wel goed uit. Zij hoefden niet meer uit te leggen waarom Sinterklaas precies hetzelfde inpakpapier had als wij en hoe een zwarte piet nou een trui kon breien van de wol die ik samen met m’n moeder had gekocht. Ik doe dus al jaren niet meer aan Sinterklaas en ik huiver van de fanatieke reacties van kinderen als Sinterklaas in het land is. De Sint was vandaag, samen met een tiental zwarte pieten, neergestreken op de eerste verdieping van de Bijenkorf. Gillende kinderen maakten mij het winkelen ondraaglijk. “Zijn jullie allemaal lief geweest dit jaar?”, vroeg Sinterklaas. “Jaaaaaaaaa”, riepen de kinderen zo hard als ze konden. Een piano-piet zette de eerste tonen in van ‘Zie Ginds Komt de Stoomboot’. Wat doen die kinderen allemaal hier, ik moet shoppen verdomme, zei ik tegen mezelf. Mij interesseert het niet of ze lief zijn geweest en als ik een Sinterklaasliedje wil horen, dan haal ik m’n boodschappen deze week wel bij de Edah. Het enige voordeel van Sinterklaas is dat ze een overvloed aan banketstaven verkopen. Daar heb ik er 2 van voor mezelf gekocht. Samen met een broek, een trui, 3 boeken, 2 kandelaars in de vorm van herten, een cd, schoenen, 10 Hello Kitty-pennen en een pakje sigaretten. Luna is ook lief geweest dit jaar. Sinterklaas bestaat niet, leve de creditcard!