LUNA ONTMOET EEN ECHTE NOTARIS

Vandaag zouden P. en ik het koopcontract voor ons nieuwe huis tekenen. Kom maar op. Om 15.00 kwamen P. en ik op onze gympies een chique notariskantoor ergens in Oud-Zuid binnenwandelen. Toen we eenmaal plaats hadden genomen zag ik de Oude Notaris, die zeker een jaar of 75 was denken; wat doen die ongeschoren kerel en dat gekke wijf hier? Die zien er niet uit alsof zij de vraagprijs op kunnen hoesten. Maar de Oude Notaris lachte vriendelijk naar ons. De Oude Notaris nam samen met de verkopende makelaar en onze makelaar een stapeltje papieren door waar ik weinig van snapte. De moed zakte mij een beetje in de schoenen. Van tevoren had P. nog tegen me gezegd; “Maak je maar niet druk, ga jij daar maar gewoon mooi zitten wezen, ik regel het wel.” Jaja, ik hoorde nu pas voor het eerst dat er ergens een olietank in het huis verstopt zit, die nog geborgen moet worden. Maar als P. zegt dat alles goed komt, dan komt alles ook goed. Uiteindelijk hebben we nog niet kunnen tekenen, omdat onze makelaar toch eerst wil uitzoeken hoe het zit met die olietank. De Oude Notaris bleek nieuwsgierig en vroeg wat P. en ik deden. “Ik ben copywriter”, zei P. “Ik ben freelance journaliste”, zei ik. “Bij welke bladen”, vroeg de notaris. “Vooral bij jongerenbladen.” “Die ken ik vast niet, waar schrijf je over dan?”, vroeg de notaris weer. “Over seks, kent u bijvoorbeeld de Foxy?” vroeg ik. Die kende hij niet en ik stelde voor om volgende week een exemplaar voor hem mee te nemen. Dat vond de notaris een leuke geste. Ik denk ook dat de Foxy een stuk gezelliger oogt op zijn koffietafel dan die belachelijke standaard kunstbladen en kunstboeken die er nu lagen.