LUNA NAAR DE WORLD PRESS PHOTO

Ik heb het niet zo met foto’s. Ze doen me weinig. Op de een of andere manier lukt het me niet volledig open te staan voor dat wat een fotograaf me probeert te vertellen. Mijn reactie reikt vaak niet verder dan een: “Goh, leuk.” Of: “Mooie kleuren.” Maar meestal, en dat geldt zeker voor ‘persfoto’s’: “Jesus, wat een depressieve toestand.” Foto’s die door mezelf gemaakt zijn hebben vaak een matte interne reactie: “Goh, wat was het toen gezellig.” Of: “Goh, ik kan me deze foto niet meer herinneren, dus het zal wel gezellig geweest zijn.” Foto’s van willekeurige poezen, katers en kittens daarentegen zorgen bijna altijd wél voor een euforische reactie van mijn kant: Ah, gossie, wat een lieffie! Maar verder ben ik iemand van woorden. Een tekst kan dagen, weken, jaren, blijven hangen. Een gedicht ook. Een liedje ook. Een boek. Een songtekst. Een film ook en dat is dan niet om de beelden, maar om het verhaal zelf. Een bezoekje aan de World Press Photo 2006 stond dus niet echt bovenaan m’n lijstje. Maar omdat het gratis was met m’n museumjaarkaart én omdat vriend F. er graag naartoe wilde én omdat het maar 5 minuten lopen is vanaf m’n huis ging ik toch maar even mee. En het was in de Nieuwe Kerk precies zoals ik verwachte: Depressieve Shit Galore. Opengereten kinderlijfjes. Dood. Verderf. Ziekte. Oorlog. Verdriet. Pijn. En bij het zien van dit soort foto’s gaat meteen mijn volautomatische afsluitmechanisme aan. Ik voel niks. En niks raakt me. Want als ik alles wat ik zou horen te voelen bij dit soort leed toe zou laten, dan zou ik nu nog volledig overstuur en snakkend naar een wijntje in de Oude Kerk op de grond liggen. Van de hele World Press 2006 is me maar 1 foto écht bijgebleven en dat was een foto van Paul Nicklen met daarop een zeeluipaard met een dode pinguïn in z’n bek. Een mooie foto, maar vooral het verhaaltje erbij raakte me. Het zeeluipaard nam die dode pinguïns namelijk mee voor z’n nieuwste vriendje de fotograaf. Ah, gossie, wat een lieffie! Nee. Dan deze foto. Afgelopen zaterdag in het Volkskrant Magazine. In 1 keer raak. Voor het eerst in m’n leven hevig ontroerd door een foto. Huilen om een plaatje. Nooit eerder gebeurd. De fotografe, Miloushka Bokma, heeft wat mij betreft de ImPress Photo 2007 gewonnen.

p.s.: Miloushka Bokma ging een jaar geleden op zoek naar families die 4 generaties omspannen en fotografeerde ze in het huis van de oudste. Op de foto die ik zo prachtig vind staan Bloeme (2005) en haar overgrootmoeder Anna (1907).