LUNA IS TEVREDEN

De zinnetjes die de laatste jaren als een rode draad door mijn offline dagboek lopen zijn voornamelijk ‘ik wil gewoon normaal (…)’, ‘ik wil ritme en regelmaat’ en de zin die het vaakst terugkomt is toch wel: ‘Ik wil rust.’ Ik kreeg het niet voor elkaar. Niet bij P., niet met P., niet met mezelf, niet in Amsterdam. En ik heb het hard geprobeerd. Heel hard. Elke ochtend weer opnieuw. Om elke nacht weer in bed wakker te liggen met de gedachte; als ik zo doorga, als ik hiermee doorga, dan ga ik hartstikke dood. Ik moest breken met alles, maar bovenal met mezelf. Met wie ik was. En met wie ik aan het worden was. Het is soms niet te bevatten hoeveel mijn leven is veranderd in de afgelopen 3 maanden. Of hoe raar een balletje kan rollen. Het hoeft allemaal niet meer zo snel. Ik wil het ook allemaal niet meer zo snel. Ik wil niet meer groots en meeslepend leven. Ik wil gewoon vroeg opstaan, rustig wakker worden, koffie, broodje, 8 uur per dag werken, daarna eten om 18.00 en daarna lekker op de bank hangen en wat televisie kijken of een boek lezen. Gewoon een boek lezen! Of misschien stiekem nog een PloesiePoesie in elkaar naaien, maar gewoon relaxt. Fijn. Ik wil gewoon gezellig bij m’n ouders op visite voor een kopje koffie met een stroopwafel. Ik wil wakker worden naast m’n verkering en daarna 2 keer op ‘snooze’ drukken om nog eventjes samen te blijven liggen. Ik wil samen op de bank kijken naar een concert van Andre Rieu op het Vrijthof en ondertussen praten over van alles of over helemaal niets. Ik wil een poes op schoot. Ik wil zo hard vrijen dat er een lat uit de bedbodem breekt. Ik wil een sigaretje roken bij het open raam. Ik wil gewoon 1 wijntje drinken en niet meer 2 flessen. Ik wil mijn ouders gelukkig zien met elkaar en met mij. Ik wil m’n verkering aankijken en zeggen dat ik van hem houd en dan te horen krijgen dat hij ook van mij houd. En dat had ik gisteren allemaal. Ik had ritme. Ik had regelmaat. Ik had liefde. En bovenal; ik had rust.