LUNA IN DE BUS

Het was een mooie dag vandaag en ik besloot mijn ouders te gaan verblijden met mijn prettige aanwezigheid. Op het station kwam ik erachter dat er geen treinverkeer mogelijk was tussen Amsterdam en Utrecht. Moest ik met de bus. Met de bus is verschrikkelijk. Met de bus is a-relaxt. Met de bus is kut. De heenweg verliep prima, omdat ik het voor elkaar kreeg om te slapen. De terugreis was kut. Een flinke bus met opschrift ‘Amsterdam’ stond klaar. De buschauffeur at een frietje. “Bent u de eerste bus die naar Amsterdam rijdt?”, vroeg ik de man. Dat was hij, maar ik mocht de bus nog niet in. Eerst z’n frietje opeten. Een kwartier later liet ik hem mijn treinkaartje zien. “U mag niet met een treinkaartje in de bus”, zei de man. “Ja, dat weet ik ook wel, maar er rijden geen treinen tussen Utrecht en Amsterdam”, antwoordde ik. “De NS-bussen staan bij de Jaarbeurs”, zei de pik met haar. “Maar uw bus is helemaal leeg”, reageerde ik verontwaardigd, “mag ik niet met u mee?” Dat mocht niet. Geïrriteerd liep ik richting Jaarbeurs. Nergens in de stationshal stonden borden met fijne pijlen die aangaven dat de NS-bussen bij de Jaarbeurs te vinden waren. “De NS-bussen staan altíjd bij de Jaarbeurs”, had de buschauffeur me bestraffend verteld. De NS-bus bleek een Benidorm-touringcar die me langs alle rukdorpjes tussen Utrecht en Amsterdam reed. Vol kutkinderen die er wat mij betreft meteen uitgegooid hadden mogen worden. Gillen en rennen door de bus en dan vallen en dan janken. En de chauffeur dacht dat het wel gezellig zou zijn om Sky Radio aan te zetten. Als ik Sky Radio wil horen, dan ga ik wel naar m’n ouders en daar was ik net geweest. Ik zeg Céline Dion en verder zeg ik niks. De volgende keer neem ik een taxi.