LUNA HOORT WIJZE WOORDEN
“Zullen we eerst even Gaston uitlaten?”, vraagt vriendin M. van www.tussenpozen.com als ik binnenkom in haar Utrechtse appartement. “Tuurlijk”, zeg ik en even later glibberen we samen langs de Utrechtse gracht. “Hoe is het?”, vraagt ze. “Nou”, begin ik, “laten we eerst maar even gaan zitten thuis, met een kopje thee, want er is nogal wat gebeurd.” We hebben elkaar 2 maanden niet gezien en in 2 maanden kan er een heleboel gebeuren. Een heleboel!
En een kwartiertje later gooi ik alles eruit: “Nou, en dit en dat en zus en zo. En ook nog dit. En dit! En dat! En, oh nee, wacht, ook nog dit en daarna gebeurde er dit! En toen ook nog dat!”
En alles zo achter elkaar uitgesproken was het nogal wat.
“Ja, dat is ook nogal wat”, zei M.
Ik hoorde mezelf wat zinnetjes uitspreken die van haat doordrenkt waren.
“En ik heb het godverdomme helemaal gehad!”
En zinnetjes van teleurstelling. Grote teleurstelling.
“Dit had ik echt, echt, echt nooit verwacht!”
En eigenlijk verdriet. Groot verdriet. Maar ik was al totally beyond tranen, want ik had de afgelopen maanden al genoeg gejankt.
“Oh! En dan is er ook nog dit gebeurd.”
Nog meer teleurstelling.
Proberen dingen goed te doen, oprecht en eerlijk te leven, proberen oprecht en eerlijk te handelen. En dan vervolgens keihard op m’n bek gaan.
Again.
And again.
And again.
En daar dan zo fucking boos over zijn.
“Je moet proberen het van je af te laten glijden. Te accepteren.”
“Ja! I know! Maar hoe doe ik dat?”
“Ja, dat weet ik ook niet.”
Maar na een uurtje spuien en praten, heel hard lachen, wat vibratortips en een kopje thee met een plak chocoladecake, ach, toen ging het eigenlijk al weer. Eigenlijk was er ook niks aan de hand en kon ik er toch allemaal niks aan doen. Accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn. Dat andere mensen zijn zoals ze zijn. Dat ik nou eenmaal de dingen doe zoals ik ze doe. En dat ik dat ik daar eens in de zoveel tijd vreselijk over moet lopen bitchen.
Dit is het beste dat me kan overkomen.
Het zou fijn zijn als het leven soms iets minder gecompliceerd zou zijn!!!
Als je ooit ontdekt hoe je het van je af moet laten glijden, please let me know :-(
Van je af laten glijden is eigenlijk heel simpel als je het eenmaal beheerst.
Maak je alleeen druk over dingen die je kan beïnvloeden en niet over dingen die je niet kan beïnvloeden. Deze regel maakt het leven een stuk eenvoudiger. :)
Dit is ook iets om je bij veel dingen af te vragen:
En hoe belangrijk vind ik dit overmorgen?
Relativeert voor mij ook altijd heel goed!
Knuf,
Doinja
Dank je wel..
De laatste zin inderdaad. “Dit is het beste dat me kan overkomen.” Ben ik boos? Dit is het beste dat me kan overkomen. Ben ik jaloers? Dit is het beste dat me kan overkomen.
Aanvaarden betekent volledig een mens te zijn, niet een of andere heilige. Niet een “maatschappelijk/ethisch onverantwoorde emotie” te willen bestrijden, maar deze gewoon maar zo te laten. Ook al vind ik dat totaal niet leuk van mezelf.
Het helpt me wel eens om het echt hardop te zeggen als ik kwaad of teleurgesteld ben. Dit is het beste dat me kan overkomen! Er is dus niets aan de hand.
(met dank aan mijn leraar.)
De plak chocoladecake deed het ‘m natuurlijk!