LUNA HEEFT EEN RARE DAG

Het was een rare dag vandaag. Ik werd wakker en dacht; het leven gaat mij een beetje te snel. Ik ben al de hele dag misselijk, heb hoofdspijn, heb spierpijn, ben verkouden en voel me moe. Vooral heel moe. Ik heb nog niet gerookt vandaag, wat toch zeker wel betekent dat ik ziek ben. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik me ziek gemeld op m’n werk. Ik ga vanavond niet naar het Earth-feestje in de Melkweg. Daardoor voel ik me nog zieker. Ik lig al de hele dag in bed videootjes te kijken, maar ik heb nog geen enkele film afgezien, omdat ik ondertussen steeds in slaap val. Om 17.00 ging de bel. Laat me met rust, dacht ik, maar ging toch opendoen. Voor me stond een man met een grote bos rode rozen. “Bent u Luna?” vroeg de man. “Ja”, zei ik, terwijl ik in m’n pyjama stond te rillen van de kou. “Dan zijn deze voor u”, zei hij en gaf me de rozen. Jeetje. Aan de rozen hing een kaartje; ‘Partner P.’ stond erop. Jeetje. Ik heb nog nooit bloemen van P. gehad, laat staan een grote bos rozen. “Omdat je ziek bent en omdat ik je lief vind”, zei P. later aan de telefoon. Jeetje. Ik heb mezelf net met de grootst mogelijke moeite richting de Albert Heijn gesleept. Toen ik bij de mandarijntjes stond zag ik ineens een briefje van honderd gulden tussen de bananen liggen. Ik pakte het en stak het in m’n zak. Ik keek om me heen, maar niemand zag het. Bij de kassa verwachtte ik nog even dat iemand van ‘Bananasplit’ zou opduiken, maar er gebeurde niets. Ik snap er niets van. Ik dacht dat ziek zijn altijd gepaard ging met een lichte depressie, maar ik voel me gelukkig nu.