P. en ik hebben 1,5 maand geleden de aannemer ontslagen. Het werd niets meer met die kerel, met zijn onderaannemer en met alle andere bouwmannetje. “Je hoeft niets meer te doen hier en je krijgt ook geen geld meer”, zei P. vriendelijk tegen de aannemer. Het voelde als een bevrijding om hem en alles wat hij hier aan mannetjes had binnengebracht buiten de deur te zetten. Eindelijk rust. Voor even dan, want het huis is nog steeds niet klaar. Dat betekent dus dat in plaats van de aannemer en zijn consorten er nu weer andere mannetjes langskomen. Voorlopig nog om te praten, kleurenstaaltjes te laten zien, dingen op te meten en dingen uit te leggen. We vertrouwen niemand meer en willen van te voren weten hoe, wanneer en voor bedrag iemand aan de slag gaat. Dat blijkt wederom erg moeilijk voor een aantal mannetjes: “Ja, nee, misschien, ik laat het je weten.” Om vervolgens weer 2 weken niet op te dagen. We lijken echter de goede kant op te gaan met de badkamer. Daar ligt namelijk nog steeds geen goede vloer en de vloer die er wel ligt, die moet eruit geslagen worden, want de vorige mannetjes hadden geen verstand van cement, zodat wij al 3 maanden niet kunnen douchen. “Wat kost dat om die eruit te halen?”, vroeg ik het mannetje. “Eh, ja, eh, ja, nou, die moet eruit geschept worden”, zei hij. “Wat kost dat?”, vroeg ik. “Eh, ik kost € 32,50 per uur, exclusief BTW”, zei hij. “Oh ja, zei ik, “dan doen we dat eerst zelf wel, dan doe jij de rest.” Hij had gelukkig zelf ook niet zo’n zin in het verwijderen van een cementen vloer. Dus Luna is vandaag druk in de weer geweest met hamer en koevoet. Ondertussen dacht ik aan onze ex-aannemer. Prima agressietherapie.