LUNA HAD EEN ANDERE DINSDAG IN GEDACHTE

“Ja, nee, ik kom niet vandaag”, zegt m’n moeder net over de telefoon.
“Hoezo niet?”, vraag ik, want m’n moeder komt al 2,5 jaar lang elke dinsdag.
“Ja, ik voel me eigenlijk al 10 dagen niet goed, misselijk, het eten smaakt me niet, ik heb pijn in m’n lies.”
“En dat zeg je nu pas?”
“Ja, ik ga zo naar de dokter.”
“Hè?”
“Ja, dat zeiden ze bij de dokter ook, dat ik nog nooit voor mezelf een afspraak had gehad in 70 jaar, alleen voor je vader .”
“Moet ik naar je toe komen?”
“Nee, ik lig liever in bed, dan voel ik me het fijnst.”
“Waarom heb je niet eerder gezegd dat je je zo slecht voelde?!!!”
“Ja, dan maak jij je alleen maar zorgen.”
“Ja, natuurlijk! Jij bent nooit ziek, jij zegt nooit iets!”
“Ja, ik kan er niks aan doen.”
“Moet ik vragen of J. je even haalt en brengt naar de dokter?”
“Nee, ik ga op de fiets.”
“Doe even normaal.”
“Zo erg is het nou ook weer niet.”
“Je ligt al bijna 10 dagen in bed!”
“Nou en?”
“Ja, nou en, ik maak me hartstikke zorgen, bel je als je bij de dokter geweest bent?”

Dat zou ze doen. Maar ondertussen heb ik zowel de verkering als haar buurman M., die ik ook al 35 jaar ken, gebeld om ervoor te zorgen dat ze dus no way in haar eentje op de fiets naar de dokter zou gaan.

Terugbellen.

“Nou moet je eens even niet zo trots doen, maar buurman M. brengt je straks naar de dokter.”
“Waarom?”
“Omdat je niet in je eentje op de fiets gaat.”
“Oh, maar je vader belde net, die heeft even vrij genomen, dus hij brengt me.”
“Waarom vraag je nou niet meteen om hulp als je het nodig hebt?”
“Help.”
“Ja, jij maakt er een grapje van.”
“Help.”
“Bel je me meteen als je weer thuis bent?”
“Help.”
“Ik meen het hoor, je moet niet zo trots willen zijn, iedereen staat voor je klaar.”
“Help.”
“Ik hoor je straks.”