LUNA EN VRIENDIN I. NAAR MOLLY’S ARCADE

Voor de 49-ste verjaardag van vriendin I. had ik iets leuks bedacht en ik had I. nog niet precies verteld wat we gingen doen, behalve dat het een verrassing in Amsterdam was.

“Ik heb gisteren nog speciaal gebeld om te vragen of ze het nog hadden”, zeg ik als we in de trein zitten.
“Echt waar? Wat is het?”, vraagt I.
“We gaan naar Molly’s Arcade en daar gaan we een Mystery Cup halen. Een drankje met onderin een pluche kawaii-ding en die reclame kwam zo vaak voorbij op m’n Instagram dat ik aan niets anders meer kon denken. Ik wil het. En jij ook.”
“Dat meen je! Ik heb dit op m’n TODO-lijstje in Amsterdam staan.”

Dat verbaasde me niks, want er is maar 1 iemand in m’n leven die dit soort dingen net zo leuk vindt als ik. En na 2,5 uur reizen met het OV zitten I. en ik aan een beker warme chocomel die je eerst helemaal moet opdrinken voordat je het luikje onderin open kan maken om zo je pluche beest te ontdekken.

Daarna koop ik een ‘game card’ met ‘game credits’ en gaan we als gen X-ers, maar gevoelsmatig soms toch wel een beetje boomers, tussen de millenials, de Gen Z-ers en de kinderen los op de diverse arcade-spellen die er te vinden zijn. Vriendin I. heeft een blessure aan haar linkerpols, maar zelfs met alleen haar rechterhand is ze beter dan ik. Ze wint álle spelletjes, behalve Air Hockey. De waarheid moet wel gezegd worden dat ik alleen bij dit spelletje bloedfanatiek werd en dat ik bij alle andere spelletjes tranen in m’n ogen had van het lachen, zodat ik niet eens meer kon zien waar ik mee bezig was.

We krijgen hulp van een meisje van een jaar of 8 dat ons een aantal spellen uitlegt en die langs de zijlaan naar ons roept dat we goed moeten kijken naar welke kleurtjes op het scherm verschijnen. We doen een soort dansspel, waarschijnlijk Dance Dance Revolution. We staan op een platform en moeten met onze voeten de gekleurde pijlen volgen in de juiste volgorde op de muziek. Uiteraard is dit een niet te volgen liedje van een Japanse girlband, die we geheel per ongeluk uitkiezen, want we snappen geen reet van hoe alles werkt. We doen maar wat. En vriendin I. is een vrouw die niet danst. Die ik in al onze jaren vriendschap, toch zeker meer dan 35 jaar, nog nooit heb zien dansen. Maar m’n vriendin fanatiek zien trappelen op een gele pijl; priceless, fucking priceless!

Het 8-jarige meisje roept tegen me dat ik op rood of blauw moest trappen, maar ik hang voorovergebogen op het apparaat: “Ik pies in m’n broek.” “Dat kan helemaal niet, want je hebt een jurk aan”, zegt het meisje. Goede observatie. Ondertussen is I. moe geworden van 1 minuut op het platform trappen en zegt tegen het meisje; “Neem jij het even van me over.” En zo stond ik eergisteren te Disco Dance Revolution-en tegen een 8-jarige. Niet. Te. Doen. Qua uithoudingsvermogen niet, maar vooral qua slappe lach.

Vriendin I. en ik gooiden balletje in vakjes die steeds van kleur versprongen, we deden een soort Kung Fu-spel waarbij je op oplichtende schijven moest rammen, we deden een spel met drumstokjes, we deden nog iets met ballen die je in bakjes moest rollen zodat er op een groot scherm cartoon-paardjes gingen rennen, ondertussen aten we een zalige bak met ramen, we speelden Pong, er was een ouderwetse tafelvoetbal-tafel en nog zoveel meer.

Ik heb in tijden niet zo veel lol gehad.