LUNA EN PAUL DE POOL

In de verte is een situatie gaande. Iemand ligt op de grond en diverse mensen staan even stil en lopen daarna door. Wanneer ik dichterbij kom zie ik dat er een man op de grond ligt met zijn fiets bovenop hem. Een meter of 5 verder staat een man met een grote hond.

“Hij is kei-bezopen”, zegt de man met de hond.
“Okay”, zeg ik.

“Kan ik je misschien helpen?”, vraag ik aan de man onder de fiets. Hij heeft z’n ogen dicht, maar doet ze nu open en mompelt wat. Hij lijkt me inderdaad kei-bezopen en ach, dat zijn we allemaal wel eens een keertje. Geen reden om iemand niet te helpen. “Kom even rechtop zitten”, zeg ik terwijl ik de fiets van ‘m af probeer te tillen. Er volgt een hoop gebrabbel, waarschijnlijk dat hij me niet verstaat. Ik ga door in het Engels en hij gaat over in een taal die ik niet versta met tussendoor wat Engelse woorden.

Ik zet z’n fiets tegen een bankje, trek de man daarna omhoog vanaf de grond en ondersteun hem richting het bankje.

“Let’s just sit here, okay?”, zeg ik.
Ik vraag hoe het met hem gaat.
“Why you sit here?”, vraagt de man.
“Because you just fell of your bike, I want you to be okay.”
“Why?”
“Because I care. How are you feeling?”
“How I am feeling?”

We kennen allemaal de dronkemans-tranen en het dronkemans-verdriet, maar de man begint eerst heel hard te zuchten en daarna kijkt hij me aan met grote betraande ogen. Ik heb met deze man te doen. Hij is heel, heel, heel erg dronken, maar ook heel, heel verdrietig en hij begrijpt vooral niet dat ik met hem op dit bankje zit.

“Why?”

Ik vraag de man naar zijn naam en zijn adres en hij vertelt me de straat en een nummer, maar hij weet zelf niet meer of het nou 83 of 85 is. Hij heet Paul, hij komt uit Polen en hij woont een paar straten verderop.

“Okay Paul, let’s bring you home.”
“Why?”
“Because it’s the right thing to do.”
“Let’s go”, zeg ik, “you walk and I take your bike.”

Maar dat is dus helemaal niet de bedoeling volgens Paul. Dat een vrouw zijn fiets aan haar hand neemt? Dat kan hij dus prima zelf en dat moet een man doen. En! “Why? Why?” Ik krijg hem niet overtuigd van het feit dat ik momenteel beter in staat ben om met zijn fiets te lopen, dus; okay Paul! Wat jij wil! Hou jij die fiets maar vast. Tijdens de wandeltocht naar zijn straat valt hij nog 2 keer op de grond, ik til ik hem nog 2 keer omhoog en we zitten nog 2 keer samen op een bankje. Hij brabbelt van alles in het Pools en Engels naar me toe terwijl ik zijn hand vasthoud. In zijn straat aangekomen treffen we gelukkig een buurman die het exacte nummer weet waarop Paul de Pool woont.

Ik bel aan op het adres van Paul. Er wonen veel Poolse arbeidsmigranten in Tiel en vaak met meerderen in 1 huis, dus misschien is 1 van zijn huisgenoten wel thuis. Maar niet nu. Paul de Pool is inmiddels alweer op de grond gevallen.

“Paul, do you have a key to this house?’, vraag ik.

Paul de Pool gaat in z’n jaszakken en broekzakken en weet ik veel waar op zoek naar een sleutel en een paar minuten, en vooral veel aansporingen van mijn kant later, showt Paul triomfantelijk een sleutel. Met die sleutel zetten we z’n fiets in de schuur en maken we de voordeur open. “Goodnight”, zeg ik, al is het 19:00. Ik duw hem naar binnen en trek de deur dicht.

Een uur later dan gepland sta ik in de supermarkt en koop, naast m’n eigen boodschappen, een zak grote M&M’s. Ik vraag het meisje achter de kassa of ze een inpakpapiertje heeft en even later loop ik met een ingepakte zak M&M’s en een briefje ‘Hi Paul, I hope you’re doing fine, groetjes Chantall’ erop, weer richting huis.

Ik zet de zak M&M’s voor Paul’s voordeur.

I hope he’s doing fine.