LUNA EN NINA IN EEN KANO

Vriendin L. en ik zouden dit lange Hemelvaarts-weekend met onze mannen, vriend Y., dochter S. en vriendinnetje I. én de honden naar een camping in de Biesbosch gaan en we zouden wel zien hoe en wat. Gewoon even relaxen, beetje wandelen met de hondjes, gewoon even lekker bijkomen. Maar vrijdag moest er ineens een andere activiteit gepland worden dan hangen onder de grote koepeltent met een wijntje en van die lekkere met roomkaas gevulde tomaatjes. En voor ik het wist zat ik in de auto richting een kano-verhuurbedrijf. “Oh, ik zie dit niet zitten hoor, ik zie dit niet zitten”, kermde ik. “Wat dan?”, vroeg de verkering. “Nou, Nina, wat moeten we met Nina?”, zei ik, maar ik durfde niet te vertellen dat ik het ook niet zag zitten om met hém in een kano te gaan, want hij is heel sportief en sterk en ik ben vooral heel paniekerig en ongecoördineerd en het zou gegarandeerd uitlopen op een echtscheiding, dit hele kano-festijn! “We kunnen Nina toch niet in een kano zetten!”, zei ik, “ze weegt 40 kilo en waarschijnlijk is ze nog banger dan ik om in een kano te zitten.” “Ah, joh, maak je niet druk”, zei de verkering, maar dat deed ik dus wel. En ik probeerde me enigszins stabiel te houden toen ik een uur later onze Nina in een 2-persoonskano getild zag worden. Ik had even daarvoor gezegd dat ik dus echt, echt, echt niet met Nina samen in 1 kano durfde. En ik ging ook niet met 1 van de meisjes, want straks zouden ze verzuipen en dan was het mijn schuld en dan moest ik het aan hun moeders gaan vertellen!! Maar ik voelde me uiteindelijk toch het veiligst bij m’n eigenste verkering, dus de enige optie was toch om samen met hem in de hardplastic kano te gaan. En om vanaf de kade toe te kijken hoe Nina door vriend Y. werd weg gepeddeld.

En iedereen vond dat normaal! Nina ging staan in de kano, liet de kano schudden en vriend Y. was niet bang, de meisjes waren niet bang, vriendin L. was niet bang, vriend N. was niet bang en ook de verkering was niet bang. De enige die bijna zat te janken van angst was ikzelf. “Ik ben niet bang voor mezelf!”, zei ik tegen de verkering toen we met z’n allen een breed stuk rivier moesten over kanoën, “ik ben bang dat Nina uit de kano van vriend Y. springt en met de stroming wordt meegesleurd en verzuipt. Trauma! Trauma! Ik wil terug! Ik wil gewoon terug! Ik vind dit helemaal niet leuk! Dit is niet mijn idee van ontspannen!”

Zo’n 4 uur kanoën later kwam ik relaxt én in een keurige cadans met de verkering de haven binnen peddelen. Hond Nina zat inmiddels gezellig in de kano van J. en mij en vond het allemaal prachtig. Ze was 1 keer eerder uit de kano gesprongen, maar was door vriend Y. weer naar binnen gehesen. Niks aan de hand! En na 3 uur angst en zeiken en zeuren had ik m’n eigen paniekstrijd maar opgegeven en me gerealiseerd dat het ergste wat kon gebeuren was dat iemand in het water zou vallen, maar dat iedereen kan zwemmen. Had ik beter 4 uur eerder achter kunnen komen.