LUNA EN NINA

Hoe het zo heeft kunnen lopen, dat snap ik zelf ook nog niet helemaal, maar ik, hét ultieme poezenvrouwtje, kreeg bijna 3 jaar terug een relatie met een hondenman. Een hondenman die ook nog eens allergisch was voor poezen. Een hondenman die al 3 jaar te pas en te onpas vertelt dat hij toch echt ook wel een hond wil. Nu. Altijd het liefste nu. Maar als nu niet kan, dan zeker weten ooit.

“Ja, en dan kan ik er zeker elke dag mee gaan lopen”, zei ik.
Nee, echt niet, ik doe het ’s ochtends en ’s avonds en dan hoef jij alleen maar 1 keertje ’s middags”, zei hij.
Sure.
“Ik ben niet van de honden.”
“Honden zijn veel leuker dan katten.”
Waarop ik superieur met m’n hoofd van ‘nee’ schudde.
Als dochter S. er was deed zij ook nog eens een duit in het zakje.
“Ja, een hond, een hond! En als ik er ben dan zal ik ‘m uitlaten, echt waar. Aaaaaaaah? Doe het voor ons? Voor pappa? Aaaaaah?”

Deze psychologische marteling heb ik zo’n 3 jaar moeten ondergaan. Het was de levende hel. Toon mij een foto van een willekeurige poes of kater en ik wil ‘m, ik wil ‘m. Eigenlijk geldt hetzelfde voor alle babydieren. “Zullen we een pinguïnnetje nemen?”, vraag ik na het zien van Happy Feet 2. Op dat niveau bevind ik mij zo’n 23,5 uur per dag. Dat laatste half uurtje is gereserveerd voor m’n verstand. Nee, geen pinguïn, nee, geen lammetje, nee, niet nog een poesje, nee geen chinchilla, nee, geen egeltje, nee, geen konijntje, nee, geen gerbil, en vooral; nee, geen hond.

Toen werd er ingebroken bij de buren. Op klaarlichte dag. En toen werd de verkering een beetje bang, of eigenlijk zag de verkering dé ideale mogelijkheid om mij ervan te overtuigen dat een hond in dit huishouden nu toch echt wel essentieel was. “Jij zit de hele dag alleen thuis en straks zit je boven te werken en dan breken ze in en dan kom ik straks thuis en dan lig jij daar op de grond”, zei hij. “Dat zal wel meevallen”, vond ik. Vond de verkering van niet. Die was al het internet aan het afstruinen, op zoek naar de ideale pup voor het beschermen vrouw en flatscreen.

Maar het was nog steeds een ‘nee’ van mijn kant en ik ben weken bestookt met foto’s van de allerliefste puppy’s met de allerzieligste en allertrouwste hondenogen. En of het deze psychologische plaatjes-oorlog was, of dat ik me in het half uurtje van verstand bedacht dat ik het eigenlijk helemaal niet zo erg vind om zelf elke dag 3 keer met een hond te moeten wandelen, ook niet in de regen, ook niet in de kou. Of dat ik bedacht dat ik inderdaad niet laveloos en verkracht met een ingeslagen schedeltje onderaan de trap wil liggen. Ik weet niet wat het was. 

Maar de verkering kreeg afgelopen vrijdag voor z’n verjaardag een puppy. Ze heet Nina Hagen. Het is een Amerikaanse bulldog. En ze heeft mijn status van ‘hét ultieme poezenvrouwtje’ in 0.1 seconde aan gruzelementen gebracht door me alleen maar aan te kijken met haar puppy-oogjes.