LUNA EN FANTOOMJEUK

“Met Luna.”
“Met dochter S., hé, hé, we dachten toch dat ik allergisch was voor die haarverf die jij erin had gedaan, hè, maar weet je, ik heb…”
“Hé, zou je me niet eerst feliciteren met m’n schoonmoeder?”
“Ja, ja, gefeliciteerd met oma.”
“Jij ook gefelicteerd met je oma.”
“Maar ik heb dus luizen.”

Ik krab me achter m’n oren.

“Want er was een luizenmoeder op school, zo noemen we ze, en ik zat helemaal onder, met wel 200 luizen en die is mamma er nu allemaal met de hand aan het uithalen, want die shampoos die helpen niet, daar kunnen ze gewoon tegen, en mamma is al 5 uur bezig.”
“Oh, gatverdamme.”
“Ja, maar ik heb het pas gekregen nadat ik bij jullie was geweest, dus misschien komt het wel van oppasmeisje M., dus kan je dat even bij haar gaan vragen?”
“Die is nog op school nu, maar ik ga straks wel even langs.”
“Ja, ik mag 2 dagen niet naar school.”
“Dat is dan wel weer een prettige bijkomstigheid, of niet?”
“Ja, maar ik ga weer verder hier.”
“Nou, doei!”

Ik krab me in m’n nek.

En dan knalt de realiteit er in.

Dochter S. heeft vorige week vrijdag nog in mijn armen naar The Voice of Holland liggen kijken! En aangezien zij een enorme kop met krullen heeft en ik zelf ook een behoorlijke bos haar is de kans dat er wat luizen over zijn gelopen van de ene naar de andere kant toch zeker wel 100%! De horror! De bloody fucking horror!!!! Jeuk! Jeuk! En dochter S. en oppasmeisje M. en haar zus hebben allemaal bij elkaar in 1 bed geslapen, dus, dus, dus, dus!

In lichte paniek vlieg ik dus naar de apotheek om een luizenkam te halen en eenmaal thuis ros ik die kam van voor naar achter en van links naar rechts. Niks te zien. Toch? Want hoe ziet een luizenei eruit? En een luis? Want die luizenplaatjes op internet, dat lijken allemaal mini-versies van die insecten uit ‘Starship Troopers’ en van de gedachte dat die op mijn hoofd kunnen rondlopen, al is het in mini-versie, moet ik vreselijk kokhalzen, dus aan die informatie heb ik eigenlijk niks en daardoor lijkt alles wat er in die luizenkam blijft zitten in mijn ogen op een luizenei. Ik heb luizeneieren! Ik heb ze! Ik heb ze! Ik kom er nooit meer vanaf! Ik moet m’n haar eraf scheren! Ik word een lelijke en oude en dikke Sinead O’Connor! Dit komt nooit meer goed!

Een paar uur later zit ik met m’n hoofd voorover op een stoel bij de moeder van oppasmeisje M.: “Nee, Luun, je hebt echt niks, echt niet. Je hebt wel je hele hoofdhuid opengehaald met die luizenkam, tot bloedens toe, maar je hebt echt niks, echt niet.”

En ook haar 3 kinderen blijken na een grondige inspectie nergens last van te hebben.

Maar toch heb ik overal jeuk.