LUNA EN EEN STAALTJE SYNCHRONICITEIT
Vaak is het moeilijk communiceren met de demente bejaarden. Het is vooral belangrijk dat ik zelf een hond kapot kan lullen in 5 minuten en net zolang door blijf vragen en praten of voorlezen uit de Story, Privé of Weekend tot ik iets heb gevonden wat iemand aanspreekt of waar iemand nog iets van weet. Als ik niets zeg, dan heerst er een grote stilte aan de tafel en hoewel er niets mis is met stil zijn, voelt het stil zijn aan een tafel vol dementen als het samen wachten op de dood. Nu is de afdeling waar ik werk theoretisch gezien ook de wachtkamer van de dood, maar dat wil niet zeggen dat er niet gezellig gepraat en gelachen kan worden! Graag en veel en hard zelfs!
"Wanneer bent u eigenlijk getrouwd?", vraag ik aan mevrouw V., de dame waar ik vorige week een stukje over schreef.
"Dat weet ik niet meer", zegt mevrouw V.
"Weet u nog wel iets van uw trouwdag?"
"Nee, maar het was prachtig."
"En bent u uit huis getrouwd?"
"Ja, dat wel."
"Droeg u een witte jurk?"
"Ja, ik geloof het wel."
"Weet u nog hoe oud u was?"
"Nee, dat weet ik niet meer."
"Weet u nog wat uw man deed?"
"Nee, dat weet ik niet."
"Weet u zijn beroep niet meer?"
"Nee, maar we hebben het altijd heel goed gehad."
"Hoe heette uw man eigenlijk?"
"Eh…"
"Nou, u weet toch nog wel hoe uw man heette?"
"Ja hoor, Joost."
"Nee!!!!!!", roep ik, "dat meent u niet."
"Jawel hoor."
"Weet u hoe mijn vriend heet?"
"Nou?"
"Ook Joost!"
"Nou, dat is toevallig."
"Daar geloof ik niet in hoor!"
Nee dat kan geen toeval zijn. Het moet een reden hebben. Ik weet ook ff niet welke of wat. :)
Mag ik even zeggen dat ik het geweldig vind wat je doet met de oudjes, echt heel lief van je.
Omdat het me een grote eer lijkt van jou een cadeautje te mogen ontvangen na zoveeeel jaren lezen en nooit reageren:) MEOW!
of zou ze dat zeggen vanwege ‘Joost mag het weten?’
Hahahaha, ja, dat dacht ik ook Madelief!
Maar wel een lief stukje weer.
Werken met dementerende ouderen is het mooiste wat er is. Ik heb het jaren met veel plezier gedaan. Daarom vind ik het zo leuk dat jij er nu stukjes over schrijft, want het is zo herkenbaar. Je kan zo met ze lachen, ze staan weer puur in het leven, alle opsmuk is weg. zoveel verschillende mensen, en zoveel verschillende emotie`s, het is mooi werk. Laat ze daar maar lachen met je Luna, want jij geeft ze het mooiste wat je ze kan geven en dat is aandacht!
Jij wilt een beetje zoals haar zijn op oude leeftijd, en zij had een man die heet als jouw huidige vriend? Nah. Dat is inderdaad geen toeval.