Ik kan dus niet zingen. Dat zegt P. ook altijd: “Jij kan niet zingen.” Dus toen vriendin E. me een mailtje stuurde dat ze binnenkort 30 werd en dat ze dat toch echt in een karaoke-bar moest vieren hield ik m’n hart vast. Als ik maar niet te veel drink en dan compleet overmoedig toch dat podium op ga, was mijn grootste angst. Vanzelfsprekend stond ik aan het eind van de avond samen met vriendin E. en M. op het overvolle podium ‘Material Girl’ van Madonna te blèren. Ging heel goed. Dachten we. Toch was ik stiekem blij dat de meeste loggers die op het feestje aanwezig waren alweer thuis zaten. Alleen M. zou deze kleine afgang op haar log kunnen zetten, maar die stond naast me en zong waarschijnlijk net zo vals als ik. Maar het was wel heel leuk. Het zingen met een echte microfoon in m’n hand. Even waren we een beetje popsterren en ik wilde meteen nog een keer. Bis! Bis! Bis! Dus ik naar het mannetje dat de plaatjes regelde. “Jij kan beter gaan drinken in plaats van gaan zingen”, zei hij. Maar ik had al genoeg gedronken en nog niet genoeg gezongen. Als je dan toch in een karaoke-bar bent, dan kun je maar net zo goed voor de algehele karaoke-experience gaan. “Echt niet”, zei ik tegen het platenmannetje. “Ik wil nog een keer. Uit welke nummers kan ik kiezen?” De lijsten bleken niet op alfabetische volgorde en ik kreeg het niet voor elkaar om ‘Girls just wanna have fun’ van Cindy Lauper te vinden. Gelukkig had vriendin E. dat in een minuut voor elkaar. Een kwartiertje later stonden we weer op het podium te zingen: “I wanna be the one to walk in the sun! / Oh, girls / They wanna have fu-un / Oooh, girls just wanna have fun.” En we meenden wat we zongen.