LUNA EN DE ZEEHONDJES

Mijn partner P. vindt het heerlijk om te relaxen. Na een dag hard werken ligt hij het liefst op de bank met een goede film en ook het weekend brengt hij het liefst in horizontale positie door; in bed of op de bank, met een film of met een boek. Nu kan ik daar over het algemeen best mee leven, maar als we een weekendje weg zijn, dan is het niet mijn idee om de héle dag op een hotelkamer te bivakkeren. Partner P. zou ik daar intens gelukkig mee maken. De hele dag op een luxe matras en onder een met Texels schapenwol gevoerd dekbed liggen. Gewoon liggen en zijn. Af en toe een gedichtje lezen en af en toe checken op teletekst hoe het met Ajax en de rest van de voetballerij staat. Dat zou mij het afgelopen weekend op Texel dus mooi niet gaan gebeuren. Ik moest en ik zou een zeehond zien. En P. moest mee. Want, ik vind, een weekendje wadden is pas een weekendje wadden als je een zeehond hebt gezien. Anders kun je net zo goed niet gaan. Dus zondagochtend 10.30 stond ik aan P.’s kant van het hotelbed: “P. over een half uur worden de zeehondjes in Ecomare gevoerd. En dat wil ik echt zien. Schijnt een belevenis te zijn. Dus ik weet niet wat jij doet, maar ik ga naar beneden om een taxi te bellen.” Mijn P. besefte meteen dat het menens was. Nu niet meegaan naar de zeehondjes zou wel eens een breuk in onze relatie kunnen betekenen. En het beeld van mij staand naast een bassin met verstoten zeehondjes, moet warmer zijn geweest dan zijn luxe matras met Texels-schapenwollen-dekbed. Dus binnen 10 minuten stond P. naast mij in de hotellobby. En weer 10 minuten later stonden wij samen vertederd te staren naar de zeehondjes in de bassins. Om 11.00 stipt verscheen de zeehonden-verzorger met bakken vol vis. De zeehondjes aten en om 11.30 namen wij weer een taxi terug naar het hotel. Terug naar ons luxe matras. En onder ons Texels-schapenwollen-dekbed.
www.ecomare.nl