LUNA EN DE VERDWENEN KAS
Ik sta ’s ochtends vaak in m’n keuken uit het raam te staren met m’n eerste kop koffie. Ik ben altijd vroeg wakker en dat betekent dat het in de winter vaak staren in het donker is. Geen vogels. Alleen maar zwart. Staren richting een zwart gat. Geen geluid. Alleen maar koffie. Ook zwart trouwens. En als iets een winter-depressie aanzwengelt is het wat mij betreft wel dat staren in het donker. En als het dan ook nog eens zulk kutweer is zoals de afgelopen winter, met regen en regen en grijs en grijs, nou, leg dan de stripjes met Valium en Prozac maar voor me klaar hoor. Of roer ze maar door m’n eerste koffie.
Maar uiteindelijk wordt het vanzelf weer eerder licht.
En zo stond ik een paar weken terug uit m’n keukenraam te staren naar de tuin. Iets was veranderd, maar ik wist niet wat. M’n uitzicht werd sowieso weer wat lichter en groener. Ik voelde de winter-depressie en alle ellende heel, heel, heel, langzaam uit me glijden, maar er klopte iets niet. Volgens mij had ik een kas? Toch? Maar ik wist het niet zeker. Ik had in de 12 jaar dat ik hier woon regelmatig een plastic kas van de Action staan, maar ja, die dingen gaan geen jaren mee, want plastic, Action-kwaliteit en ik had er dus soms wel eentje staan en soms een jaartje niet. Vorig jaar heb ik in ieder geval geen groente gekweekt. Geen tomaten, geen komkommertjes, maar er stonden volgens mij nog wel allemaal potten in de kas. Potten met aarde. Toch? Ik had toch een kas staan? Of had ik de laatste weggegooid? Ik wist het niet meer.
Het had natuurlijk wel gestormd de afgelopen maanden. Zou een storm die hele kas mee hebben gesleept? Dat kon echt niet, met al die potten erin? Hoe dan? Was het storm Henk geweest op 2 januari? Of storm Isha op 21 januari? Jocelyn op 23 januari? Of misschien eerder storm Louis op 22 februari? Dat laatste klonk ergens wel logisch. Maar toch. Ik wist het allemaal niet meer. Als ik een kas had staan en die was weggewaaid, dan had ik ‘m toch wel in de bomen zien hangen? Ik besloot hier verder niet te lang meer over na te denken. Dat was beter voor mezelf. Sommige problemen kun je het best negeren.
Tot er gisteren een appje met foto in de buurt-app verscheen.
Oh. God.
Ik hoefde waarschijnlijk niet eens te reageren, want ik denk dat iedereen in de buurt-app al dacht; er is maar 1 huishouden in deze straat die een kas kan kwijtraken en er geen actieve herinnering meer aan heeft.
