LUNA EN DE ONBEKENDE WEG

“En je moeder?”, had ik woensdag gevraagd. “Nee, die wil vanavond alleen zijn”, zei P. vanuit het ziekenhuis. Snapte ik. Je man ineens in het ziekenhuis, dat is iets wat je eerst even in je eentje wil verwerken. Zou ik ook doen. Maar donderdagavond wilde z’n moeder ook alleen zijn en vanavond eigenlijk ook. En in de tussentijd werden er allemaal testen op P.’s doodsbange pa gedaan. Bloedtesten, harttesten en met z’n magere lijf in een scanner op en neer. Infuus erin. Infuus eruit. En van alle tussentijdse uitslagen werd niemand blij; cyste op de nieren, vocht achter de longen, bloedarmoede, lekkende hartklep en ‘maandag vertellen we u de rest’.

“P.”, zei ik gisteravond, “als je morgen met je moeder naar het ziekenhuis bent geweest, neem ‘r dan maar mee hiernaartoe, dan kook ik lekker en dan haal ik een bos bloemen en een paar harinkjes om mee te nemen en dan breng je haar daarna weer naar huis. Volgens mij wil ze dat stiekem toch wel, maar durft ze het niet te vragen. Dan is ze er even uit.” Was een goed idee.

“Ik heb een lekker portje voor je gekocht”, zeg ik.
Ik schenk in.
“Een halfje hoor”, zegt ze.
Zes halfjes worden uiteindelijk 3 helen.

“Ik ben niet zo’n grote eter hoor”, zegt ze.
Maar ze schept 2 keer op van m’n zelfgemaakte aardappelpuree en neemt wel 2 stronkjes witlof met ham en kaas uit de oven.
En terwijl ze met haar vingers nog steeds af en toe wat stukjes kip van het karkas plukt zegt ze: “Maar je kan echt lekker koken hoor.”
Ze zegt het wel 10 keer.
Ze likt letterlijk haar vingers af.
Ik geef haar een servet.
Ik heb het goed gedaan.

Ik zie een klein, fragiel, bejaard vrouwtje aan m’n tafel zitten. Dit is de moeder van mijn man. Een omaatje met keurig gekapt grijs haar die het op dit moment erg belangrijk vindt dat haar man straks, áls hij weer thuiskomt uit het ziekenhuis, in een keurige gestofzuigde kamer en in een fris opgemaakt bed kan liggen. Ging ze morgen meteen regelen. Hier zit mijn schoonmoeder. Ze vertelt P. en mij over vroeger. Over hoe zij en P.’s pa elkaar hebben leren kennen. Bijna 50 jaar geleden. En dat ze heus wel andere vriendjes had voordat ze hem ontmoette. Hier zit een vrouw die dan wel altijd heel hard en veel op de pa van P. heeft lopen zeuren en vitten, maar uiteindelijk nog geen dag zonder ‘m kan. En ‘m zeker nog niet voor altijd wil missen. Ik zie haar angst. Ik zie P.’s angst. Ik voel de mijne.

Wanneer P. haar die avond weer met de auto naar huis brengt ga ik op de bank zitten en schenk mezelf een portje in. Ik heb nooit eerder voor mijn ouders of schoonouders hoeven zorgen. Vanavond voelde ik me in 1 klap volwassen.