LUNA EN DE LEKKAGE

“Volgens mij hebben we een lekkage hier in dit hoekje”, zei ik tegen P. een paar maanden geleden. Voorzichtig bekeek P. de muur en de plint in het hoekje van dichtbij. “Oh”, zei P. en hij zuchtte diep. We keken elkaar aan. “Zal ik dit kastje er gewoon voorschuiven, dan zie je er niks meer van”, zei ik. Dat vond P. een goed idee. “Hahaha”, lachten wij. Wij vonden onszelf onwijs inventief. En dat kastje stond eigenlijk best leuk in dat hoekje. Dus wij negeerden een paar maanden de hele lekkage-situatie. Al leek de lekkage zich uit te breiden. De vochtplekken trokken langs het kastje en richting plafond. Wij begonnen na te denken over een groter kastje. Maar al is het negeren van zoveel mogelijk negativiteit best een leuke levenshouding, er komt altijd een moment dat je de waarheid onder ogen moet zien. Ons moment was tijdens een vergadering met de Vereniging Van Eigenaren. Met onze bovenburen dus. “Hebben jullie ook zo’n last van lekkage?”, vroeg de buurman van 2-hoog. “Eh, ja”, zei ik, “wij hebben zelfs al verrotte plinten en het stuc komt van de muur. Maar ik word al depressief al ik alleen al denk aan het uitzoeken waar die lekkage vandaan komt.” “Ja, maar buurvrouw, het is in ons aller belang dat die lekkage wordt opgelost”, zei de buurman van 2-hoog. “Maar écht buurman, ik kan alleen nog maar aan potjes Prozac denken als ik een hamer zie”, zei ik. De buurman van 2-hoog keek me aan en hij begreep het. Hij zag al het voorbije verbouwleed van de afgelopen jaren in mijn ogen. En hij zag ook dat ik, verbouwtechnisch, niet op partner P. hoef te rekenen. De 2-hoog-buurman zag het en hij besloot het voortouw te nemen. Dus zo kwam het dat de buurmannen van 1- en 2-hoog mij vandaag hielpen met het bouwen van een nieuwe regenpijp. Want daar lag de oorzaak van de lekkage. En die oorzaak is nu opgelost. Nu alleen het gevolg, de verrotte plinten en de vochtplekken, nog. Dus voorlopig blijft dat kastje staan.