LUNA EN DE GESLUIERDE VROUW

“You have beautiful eyes”, hoor ik een vrouwenstem zeggen en op hetzelfde moment voel ik dat m’n hand gepakt wordt. “You married?”, vraagt de gesluierde vrouw die m’n hand vastheeft. “No”, zeg ik terwijl ik m’n hand probeer weg te trekken. “I give you flower for free”, zegt ze en begint met henna de bovenkant van m’n hand te bewerken. Nee! Nee! Nee! Dit wil ik niet! Maar er is nu al een bloem in dikke, bruine henna op m’n hand getekend. Van een afstandje zie ik vriend A. en vriendin T. lachen. “It’s for good luck”, zegt de gesluierde vrouw, “you find nice husband.” Okay, fuck it. Ik ga voor de volledige henna-experience. Want deze losse henna-bloem op m’n hand is zo lelijk, die moet gewoon even netjes afgemaakt worden. “You have beautiful eyes”, zegt ze nog een keertje terwijl ze m’n hand blijft vasthouden en ondertussen nog wat streepjes met haar henna-pen zet. “Please finish the tattoo”, vraag ik, al was dat volgens mij niet eens nodig geweest. “You pay what you want”, zegt de vrouw terwijl ze verder gaat. Maar als ze na 2 minuten klaar is komt ze met een: “Normal you pay 500 dirham, but for you good price, you pay 400 Dirham.” Echt niet, denk ik. “No, that’s way too much”, zeg ik terwijl ik m’n portemonnee openmaak. Ik ga dus echt geen 40 euro betalen voor een lelijke henna-tatoeage die in 3 minuten is aangebracht. Maar ineens heeft de vrouw een briefje van 200 Dirham in haar handen. Van mij gekregen. Bijna 20 euro. En dat was toch niet echt m’n bedoeling. Eigenlijk. Toch? Maar om nou met een gesluierde vrouw, in Marrakesh, op het Djemaa El Fna plein, te gaan lopen bekvechten over geld, dat vind ik ook weer zo wat. Voor je het weet heeft ze een fatwa uitgesproken over mij en m’n katten. Kon ik er net niet bijhebben. Dus laat maar. Ik hoop dat de gesluierde vrouw 10 kinderen heeft en dat ze allemaal een ijsje krijgen die avond. En wanneer ik terugloop naar vriend A. en vriendin T. zie ik dat ook vriendin T. inmiddels voorzien wordt van een kronkelende henna-tatoeage. “Ze zei dat ik mooi ogen had”, vertelt T. even later terwijl ze met een vies gezicht naar haar hand kijkt. “Haha, ja, dat zei ze ook tegen mij”, zeg ik, “heb je ook 200 Dirham betaald?” Dat had ze ook. Dus eigenlijk zijn we behoorlijk afgezet. Maar misschien ook niet.

Mensen overvragen om een strandhuis op Hawaï te kunnen bekostigen is één ding, maar om je kinderen te eten te kunnen geven, dat is iets anders. – Khaled Hosseini, De Vliegeraar.