LUNA EN DE AUGURKENFABRIEK

Zaterdagmiddag bevond ik mij in een achenebbisj fotostudiootje op de Vijzelstraat. Vriendin D. had haar vrijgezellendag en er zou een statieportret gemaakt worden van haar en haar vriendinnetjes. Een uur eerder was haar aanstaande man, vriend J., in precies dezelfde achenebbisj fotostudio met de vrijgezelle mannen op de foto geweest. We mochten meelopen met een strompelende, gerimpelde man met klappergebit en werden neergezet op wat gammele stoeltjes. “Kunt u nog een beetje naar rechts”, klapperde het gebit. “En u nog iets naar links.” Mijn ogen volgden vol verbazing de fotograaf met het klappergebit. Hij leek minstens 100 en deed alles in slowmotion. Nadat we allemaal op de juiste positie zaten kwam een andere man, waarschijnlijk zijn zoon of kleinzoon, controleren of alle instellingen wel goed stonden. Niet dus. Hij moest op 12 en het klappergebit had ‘m op 16 staan. Waarschijnlijk was hem dat al vaker verteld, maar het klappergebit had een beetje moeite met de huidige techniek en waarschijnlijk was zijn korte-termijn-geheugen ook niet meer wat het geweest was. “Wie van de dames werkt er op de augurkenfabriek?”, vroeg het klappergebit ineens. Even bleef het stil. Augurkenfabriek? Augurkenfabriek? Ik keek vertwijfeld om me heen. Augurkenfabriek? Ik snapte ‘m niet, maar het was vast de bedoeling dat we er om moesten lachen. “Hahaha!!!”, deden we met z’n achten en de fotograaf flitste met z’n camera. De hele dag moest ik aan de augurkenfabriek denken. Ik snapte ‘m echt niet. En toen ik die nacht thuiskwam vroeg ik aan P. of de mannen misschien door dezelfde fotograaf op de foto waren gezet. “Ja! Wat een kerel hè?”, zei hij. “Prachtige man”, zei ik. Of ik wist hoe oud hij was. De fotograaf bleek 85 en al 67 jaar in het vak te zitten. “Geweldig!!”, zei ik, “alleen waren z’n grapjes ook 67 jaar oud. Ik snapte ze niet. Hij vroeg of we bij de augurkenfabriek werkten.” “Ja, aan ons vroeg-ie of we augurken gegeten hadden”, zei P., “omdat we zo zuur keken.”