LUNA EN A SHITLOAD OF RAGE AND SILENCE

Ik noemde een column hiervoor heel stoer ‘LUNA EN BYE BYE BAMBI’, maar waarschijnlijk is het helemaal niet zo dat ik m’n Bambi-modus ben kwijtgeraakt. Want ik heb ‘m al jaren. En jaren. En jaren. Mijn reactie op een schreeuwende man is; lief doen.

Om er even lekker een stukje psychologie in te gooien; er zijn 3 bekende ‘trauma-responses’; fight, flight or freeze. Op het moment dat je met trauma te maken krijgt, dan gaat je lichaam automatisch in een ‘response’; vechten, wegrennen of bevriezen. Allemaal reacties die zijn ontstaan vanuit vroeger, heel vroeger. Stond er een leeuw voor je of een ander agressief beest, een slang, een beer of een fel-oranje-gekleurd kikkertje met een gifgroen tongetje, dan kon je gaan vechten, wegrennen of bevriezen. En je lichaam maakt die response voor jou. Die beslist wat de beste optie is. Heb je verder geen enkele controle over. Maar… duizenden jaren later is er vanuit de evolutie een nieuwe ‘trauma-response-reactie’ bijgekomen; fawn. Oftewel; de Bambi-modus. Heb je te maken met een leeuw die voor je staat, dan kun je wel zeggen; ‘Ach, lief leeuwtje, doe eens niet’, maar de kans dat de leeuw je alsnog als een snack ziet is zo ongeveer 100%, dus de beste optie is dan nog steeds vechten, wegrennen of bevriezen. Maar heb je te maken met een agressief persoon tegenover je, dan is ‘lief doen’ best een heel veilige keuze. En die Bambi-modus, oftewel ‘fawn’, is mijn gebruikelijke reactie. De Bambi-modus is mijn trauma-response.

Nu krijg ik, als ik heel eerlijk ben, al helemaal kots-neigingen van het woord ‘trauma’, maar een man die tegen me schreeuwt is voor mij toch wel een traumaatje. Ik wil zo snel mogelijk dat hij stopt met schreeuwen en boos doen. Nu is dit overigens anders bij een onbekende man, want dan ga ik wél in de fight-modus. Als in; ‘Je moet nou Godverdomme je bek dichthouden, mafkees.’ In het geval van een schreeuwende man van wie ik houd is het een ander geval, want dan wil ik nog maar 1 ding; dat hij weer van me houdt. Dat hij ook weer lief doet.

Waarschijnlijk kregen allebei mijn J.-exen een trauma-reponsje als een vrouw iets deed wat hen niet zinde, als ze het ergens niet mee eens waren, als een vrouw om iets kleins vroeg, zoals het buiten zetten van de kliko of het opruimen van de garage, als een vrouw ergens meer verstand van leek te hebben dan zij, of, nee, nee, nee, als een vrouw ergens meer verstand van had dan zij, óf als een vrouw aangaf niet blij te zijn met bepaalde aspecten binnen de relatie.

Ik heb echt een shitload of rage en een shitload of silence over me heen gehad om de allerkleinste dingen, maar ook om de, voor mij, allergrootste dingen. En ik ben te vaak, oh, zoveel, oh, zo vaak, in loopjes, in cirkeltjes, terecht gekomen. Ik lief, hij boos, ik lief, hij boos, ik lief, hij boos, tot ik er zelf geen ene reet meer van snapte. Maar allebei mijn J.-exen riepen tijdens die ruzies; ‘Ja, het zal wel weer mijn schuld zijn, ik zal het wel weer gedaan hebben, het is altijd mijn schuld.’

Mijn antwoord had moeten zijn; ‘Ja.’