LUNA EN A LEAP OF FAITH

“Ik heb op vakantieveilingen.nl kaartjes gewonnen voor een soort klimbos in Amersfoort”, roept de verkering enthousiast.
“Een wat?”, vraag ik.
“Een soort klimbos, een parcours op 11 meter hoogte met touwladders, slingers, evenwichtsbalken en klimnetten”, leest hij voor van internet.
“Klinkt als echt iets voor jou en dochter S. of niet?”
“Ga jij niet mee dan?”
“Ja, om foto’s te maken.”

Ik heb m’n hele leven altijd ‘nee’ gezegd tegen sportieve activiteiten. Het begon al met het abseilen tijdens het kamp in de Belgische Ardennen toen ik in de zesde klas zat. Ik denk dat ik daar als enige uit de klas voor heb bedankt. Doei! Not my cup of tea! Daarna heb ik tijdens mijn gehele middelbare schooltijd altijd zoveel shit (kerstballen, speelkaarten, eetstokjes, potloden) in mijn haar gedragen dat ik niet eens mee mócht doen met gym. Gezellig met een vriendengroepje karten? Dacht het niet. Beetje leuk paintballen? Nee. Met z’n allen een weekje skiën? Hahaha! Een survivalweekendje met wat andere bevriende stelletjes? Hell, fucking, no. Dus gezellig een klimparcourtje doen op 11 meter hoogte met de verkering? Neen.

“Ik denk dat ik toch met jullie meedoe”, zeg ik terwijl we met z’n drietjes in de auto richting Amersfoort zitten.
“Wat?”
“Let op de weg”, zeg ik terwijl de verkering mij met grote ogen aankijkt.
“Hoe kom je daar nu ineens bij?”
“Ja, ik dacht, laat ik het gewoon eens doen.”
“Waarom?”

Ik had me even daarvoor bedacht dat het ergste wat zou kunnen gebeuren is dat ik hartstikke dood neerval. Maar ik heb eigenlijk helemaal geen doodsangst. Als ’t m’n tijd is, dan is het m’n tijd. Al is het breken van m’n nek en daarmee een soort van dwarslaesie oplopen eigenlijk het allerergste wat kan gebeuren, bedenk ik me nu pas, maar hé, dan kan ik m’n leven lang gratis pijnstillers en andersoortige tranquillizers en Prozac-jes slikken, dus ook dan kan je nog best een soort van menselijk bestaan hebben, al zal het best even wennen zijn.

Ik had er vooral geen zin in om 3 uur op de verkering en dochter S. te moeten wachten tot zij weer terug waren van het parcours.

En ik moet toegeven; het was eigenlijk a piece of cake. Als je niet bang bent om dood neer te vallen en als je vertrouwen hebt in het materiaal, dan valt het allemaal best mee. Heus. Ook de 16-jarige vakantiemedewerkertjes straalden enorm veel vertrouwen uit. Echt. Maar als je weet dat je na de hindernisbaan 4 valiumpjes kan wegspoelen met een blikje bier, ach, dan wordt eigenlijk alles in het leven een stuk draaglijker. Daarnaast moest dochter S. alle hindernissen steeds als eerste doen, en ja, hallo, als zij het durft, dan zou ik dus ontzettend voor lul staan als ik een bepaalde klimhindernis niet zou durven. Ik heb ook m’n trots.

Ter afsluiting bestond er de mogelijkheid om me van 11 meter hoogte vrij te laten vallen.

Ik nam a leap of faith.
Ik moest wel.
Omdat de verkering en dochter S. al beneden stonden.

Ik deed dus de Canopy Trail van www.outinaction.nl. En het was awesome!