LUNA DOET BELEEFD

Ik had dringend behoefte aan roken vanmorgen en liep in m’n pyjama met een lange jas naar de snackbar aan de overkant. Ik wilde eigenlijk alleen een pakje sigaretten, maar bestelde uit beleefdheid ook een broodje filet americain. “Wit of bruin? Boter? Met uitjes, zonder uitjes?” vroeg de frietbakker aan mij. Goede vragen. “Heb je een lekker weekend gehad?” vroeg hij daarna, met een hoopvolle glimlach. Laat me met rust en schiet op met dat broodje, ik moet roken, dacht ik. “Ik heb het hele weekend naar m’n computer gestaard”, antwoordde ik naar waarheid. “Weinig gedaan.” Hij regelde m’n broodje en deed het in een zakje. “Een rustig weekend is ook wel eens lekker”, zei de frietbakker. Je moest eens weten, dacht ik. Ik betaalde en liep richting uitgang. “Hé”, hoorde ik vanuit een hoekje. Een oude man van een jaar of 60, met snor, grijs piekhaar en een frietje saté liep op me af. “Als je ooit nog eens problemen hebt met je computer, dan kun je me bellen.” Hij gaf me zijn visitekaartje. “Eh, ik heb al iemand die me helpt als m’n computer het niet doet”, zei ik. Teleurgesteld pakte hij het kaartje terug. “Oh, zei hij. “Maar geef me toch uw kaartje maar, je weet maar nooit”, zei ik beleefd. Op het kaartje stond ‘Peter Disco’ met een 06-nummer. “Gewoon bellen!”, riep hij me nog na. Ik had willen zeggen: “Rot op met je kaartje ouwe lul. Als de tijd komt dat ik een Peter Disco met z’n poten aan mijn computer laat zitten, dan hoop ik net zo seniel te zijn als jij. En nu optiefen! Ik wil een peuk.” Beleefdheid. Gatver. En dat broodje filet americain moest ik ook niet. En die frietbakker had niets met mijn weekend te maken. Verdomme. Ik moest gewoon roken. Daar word ik namelijk rustig van in m’n hoofd.