LUNA DEELT EEN SLAGROOMSCHNIT

In een poging om mezelf gelukkig te eten had ik vrijdag de halve Albert Heijn geplunderd. Ik zuchtte en staarde naar de zakken snoep, chips, drop, koek en de slagroomschnit die ik net had gekocht. Wat een weelde. Veel te veel. En na 7 apekoppen, een paar dropsleutels, een handje Hamka’s en een gevulde koek zat ik eigenlijk al vol. Maar veel gelukkiger voelde ik me niet. Zucht. “P.”, riep ik terwijl hij aan het stofzuigen was, “P., ik ga even een tas met boodschappen voor die ene zwerver klaarmaken. Die ene die altijd op de brug zit met die hond.” Tijdens mijn trip naar de Albert Heijn was ik langs hem gekomen en ik geef hem wel vaker wat geld. Altijd 5 euro, zodat hij de rest van de dag niet meer hoeft te bedelen. Dat is wat hij nodig heeft, vertelde hij ooit, 5 euro, om zowel voor zichzelf als z’n hond te zorgen. Ik deed wat snoepjes in een boterhamzakje en wat dropjes in een ander boterhamzakje. Ik halveerde m’n zak doppinda’s. Ik halveerde m’n slagroomschnit en deed ‘m in een plastic bakje met plastic vorkje. En samen met een zak chips, een pak koekjes en wat fruit en tomaten deed ik alles in een tas. “Tot zo liefje”, riep ik en wandelde naar de brug. “Hé, hoi, hoe is het?”, vroeg ik toen ik naast de zwerver hurkte. “Goed hoor”, zei de zwerver. Ik opende m’n plastic tas. “Ik heb wat lekkere dingetjes voor je ingepakt”, zei ik, “wat fruit, nectarines, perzik, wat tomaatjes, chips, koekjes, snoepjes, nootjes en wat te drinken.” Hij keek van de tas naar mij en zei: “Jij bent gek.” Ik zei: “Nee joh, ik heb meer dan genoeg.” Ik gaf hem een briefje van 20 euro. “Hier, dan hoef je hier het hele weekend niet meer te zitten.” Hij bedankte me uitvoerig en zei toen: “Mag ik je wat vragen? Ben jij rijk?” “Ja, ik ben rijk”, zei ik, “mijn vriendje en ik hebben een goede baan, dus er valt genoeg te delen.” “Dat is mooi”, zei de zwerver, “dat is heel mooi.” “Maar hoe heet je eigenlijk?”, vroeg ik. “Ik heet P.”, zei de zwerver. “Echt waar?”, riep ik, “dat meen je niet! Zo heet mijn vriendje ook!” “Nou, dit is mij nog nooit overkomen”, zei P. de zwerver, “wil je jouw vriend ook hartelijk bedanken?” “Natuurlijk”, zei ik, “een fijn weekend.” En verdomd, toen ik wegliep voelde ik mezelf een stuk beter. En er wachtte thuis nog een halve slagroomtaartschnit op me.