LUNA IS CONNECTING THE DOTS

“Hé, P., wat leuk dat je belt”, zeg ik.
“Ja, ik dacht ik zal eens bellen om te vragen hoe het nu met je moeder gaat en om je te feliciteren met je nieuwe site”, zegt P.
“Het gaat heel goed met mamma, echt heel goed! Ze moet over een paar weken nog een scan in Nieuwegein, maar afgelopen vrijdag heeft ze de laatste chemo gehad en bij een soort tussenscan is al gebleken dat de chemo is aangeslagen en dat alle tumoren op haar longen weg zijn en dat de rest toen al met meer dan de helft was geslonken!”
“Oh, ik ben echt blij om dat te horen.”
“Ja, we zijn allemaal heel opgelucht! Hoe is het met jouw moeder? En met L.?”

Toen P. en ik net uit elkaar waren heb ik ‘m gehaat. Oh, wat heb ik ‘m gehaat. Hoe verliefdheid naar liefde gaat en daarna jaren tussen tolereren en liefde kan blijven balanceren. En hoe een gemoedelijk samenzijn gemakkelijk om kan slaan in haat. Had hij nou maar dit! Had hij nou maar dat! Had ik nou maar dit! Hadden wij nou maar dat! En hoe die haat, als er wat tijd voorbijgaat, ook weer terug kan gaan naar liefde.

You can’t connect the dots looking forward, you can only connect them looking backwards.

“Oh, ze is zo leuk”, zegt P., “ze windt me volledig om haar vingertjes.”
“Ja, dat zal best”, lach ik.
“En ze begint nu echt te praten. Ze was met M. bij het consultatiebureau en zo’n vrouw vroeg hoe het met haar spraak ging. ‘Vertel maar even aan die mevrouw waar je bent’, had M. gezegd. ‘Consultatiebureau’, zei L.”
“Nee!”, roep ik verbaasd, maar het verbaast me eigenlijk niks.
“Ja, echt.”
“Wat gaaf!”
“Ja, en dan zit ze bij m’n moeder op schoot en dan is m’n moeder zo gelukkig.”
“Dan weet je wel ineens wat belangrijk is hè?”
“Ja.”

“Wie was dat?”, vraagt de verkering als ik even later beneden kom.
“Dat was P.”, zeg ik, “om te vragen hoe het met mamma gaat.”
“Oh, dat is lief van ‘m.”

Alles is precies zoals het zou moeten zijn.