LUNA’S LIFE LAUNDRY

Het voordeel van een groot huis, is ook meteen een nadeel; het is groot. Dit in combinatie met mijn bewaardrang en mijn verzameldrift levert momenteel een haast onwerkbare werkplek op. Stapels, steeds meer stapels, om me heen. En als een stapel te hoog wordt, dan verdwijnt die stapel in een kratje. En dat kratje wordt steeds voller. En als het kratje vol is, dan verdwijnt-ie onder m’n bureau en pak ik gewoon een nieuw kratje. Maar als ik heel eerlijk ben, en af en toe is het belangrijk om een klein beetje realiteit in je leven te laten, dan word ik zenuwachtig van mezelf en alle stapels en kratjes bij elkaar. Ik kan me op niets meer focussen, behalve op de rotzooi. En daar zucht ik dan heel diep bij. Zucht. Gisteren zag ik flarden van het programma ‘Life Laundry’ op RTL4. “Hé, dat is wel een programma voor jou”, zei P. voorzichtig. En inderdaad, heel herkenbaar, vond ik het. Het programma werft slachtoffers met de volgende regel: ‘Ben jij ook zo iemand die alles bewaart? Omdat aan zoveel dingen een dierbare of juist pijnlijke herinnering kleeft of omdat je denkt ‘dat komt ooit nog wel eens van pas’?’ Zo ja, dan komen er ‘deskundigen’ bij je langs om je te helpen met het weggooien van dingen. Interessant concept. En ja, het leek mij ook wel wat, zo’n Life Laundry. Behalve dan dat ik er geen behoefte aan heb om zo’n deskundige huppelkut over de vloer te krijgen die mij gaat vertellen wat ik wel en niet weg moet gooien. Want zo’n deskundige ziet in een snoeppapiertje gewoon een snoeppapiertje, terwijl ik zeker weet dat ik er ooit nog eens grote en kunstzinnige dingen mee ga doen. Ik moet die snoeppapiertjes, net als de rest van alle op het oog nutteloze papiertjes, gewoon archiveren! En dat zal ik helemaal zelf moeten doen. Zonder deskundige. Maar ik word al depressief als ik aan opruimen, archiveren of weggooien denk. Dus Luna’s Life Laundry moet snel van de grond komen, voordat het helemaal uit de hand loopt. Of misschien is dat eigenlijk al het geval.