JE VERANDERT NIKS AAN DE DOOD

Vandaag is m’n moeder precies 5 jaar dood. Je zou er bijna een feestgevoel van krijgen… het is toch een lustrum. En al is het 5 jaar geleden dat ze overleed, soms voelt het als 2 jaar, soms een paar weken, soms als gisteren, soms als een eeuwigheid. Ik zou willen dat het went. En het went misschien ook wel. De meeste dagen ben ik niet bezig met haar missen, al mis ik haar nog elke dag. De meeste dagen denk ik alleen maar aan de leuke dingen.

Sinds kort staat er een lampje naast haar foto met allemaal ronddraaiende, gekleurde glitters. Had ze geweldig gevonden. M’n moeder kon, als we met z’n drieën televisie aan het kijken waren, ineens 1 van haar caleidoscopen erbij pakken. Dan draaide of schudde ze de caleidoscoop voor haar oog en lachte vol verwondering over alle kleurtjes die voorbijkwamen. Daarna legde ze caleidoscoop weer terug en deed alsof er niks gebeurd was. Ze kon uit het niets een dansje in de woonkamer met een pluchen eekhoorn in een Tiroler broekje doen of ineens een volledig random liedje gaan zingen. En mij en m’n vader daarna aankijken alsof wij gek waren.

Ik droomde onlangs dat ik bij m’n moeder in de keuken stond en dat ze ‘Dragostea Din Tei’ van O-Zone aan het zingen was.

Ma-ia-hii, ma-ia-huu
Ma-ia-hoo, ma-ia-haa
Ma-ia-hii, ma-ia-huu
Ma-ia-hoo, ma-ia-haa

Ik herinner me dat mijn moeder over háár moeder had gedroomd. Die toen al jaren dood was. Ze wilde het me vertellen, maar ze begon te huilen. “Toen ik wakker werd voelde het net alsof ze er nog was”, zei ze.

Ik lijk op m’n moeder.

Ik weet dat ze dood is. En ach, daar wen je uiteindelijk heus wel aan. Het gaat om de momenten dat je voelt dat ze er nog wél is. En die momenten zijn zo onvoorspelbaar en voelen zo echt dat het besef, het wéten dat ze er niet meer is, je alsnog overspoelt met verdriet. Zelfs na 5 jaar.

Het verdriet dat haar moeder er niet meer was, maar in haar dromen springlevend, overspoelde mijn moeder zelfs 20 jaar later nog.

Vorige week fietste ik langs m’n ouderlijk huis, het huis waar mijn ouders vanaf mijn 2e levensjaar hebben gewoond en waar m’n vader nog steeds woont. Het was al donker buiten, ik keek naar binnen en alles zag er nog precies zo uit als toen m’n moeder nog leefde; de lampjes in de keuken, de luxaflex voor de ramen, de kerstboom met alle lichtjes erin en alle kerstballen en alle dingetjes die m’n moeder heeft gemaakt. Ik dacht even dat alles nog was als vroeger. Al was het geen denken, het was voelen. Een heel, heel groot voelen. Een fijn gevoel. Ik wilde terugfietsen en verwachtte dat m’n moeder open zou doen, dat m’n vader koffie zou zetten, koekje erbij, dat er geen kanker, geen ziekte, geen ellende was. Gewoon weer thuis. Met een kerstboom.

Meteen daarna kwam het besef dat die thuis niet meer bestaat.

M’n verdriet was niet meer te houden. Meestal jank ik een minuutje en dan is het wel weer over. Want het is wat het is, al is het gewoon kut. Maar nu zat ik te huilen en te huilen en te huilen op de fiets.

Misschien went het toch niet. Het missen.
Maar je verandert niks aan de dood.