JA, DIT IS LATER
Hé E., met Luna, je had net gebeld?, vraag ik mijn zwager E. aan de telefoon. Ja, ik had jullie thuis al geprobeerd, zegt E., en daarna P. op zn mobiel en daarna jou op je mobiel. Is P. bij jou? Ja, die zit naast me. We zijn in Tiel bij mn ouders. Wil je hem spreken? Niet even gezellig met mij?, vraag ik lachend. Nee, mag ik P. eerst even?, vraagt zwager E. op een manier die ik meteen begrijp; dit wordt geen gezellig telefoongesprek. Ik geef mijn mobieltje aan P. en blijf hem aankijken om zn reactie te pijlen. En ik zie dat het niet goed is. Ik kijk daarna naar mn eigen moeder. Er is iets niet goed hoor, fluister ik naar haar. Dus pappa is nu bij haar?, hoor ik P. vragen aan de telefoon. Zn moeder, fluister ik naar de mijne, er is iets met zn moeder. Ik adem in. En ik adem uit. En ik probeer met mijn gedachten de werkelijkheid te beïnvloeden; nu nog niet, nu nog niet, nu nog niet, nu nog alsjeblieft even niet. Nog 10 jaar erbij. Een acute longontsteking, zegt P. even later, en een bacterie en 40 graden koorts. Ze is vanmorgen met loeiende sirene naar het ziekenhuis gereden. We eten snel een kop tomatensoep en een paar broodjes bij mijn ouders en rijden daarna meteen naar P.s zus in Mijdrecht. En dan zit je aan een tafel met een biertje en een portje en een glaasje appelsap en een bakje met nootjes. En je denkt wat. En je staart wat. En je zegt dingen als: Ze is in goede handen nu en het komt allemaal wel goed. En als de vader van P. binnenkomt van zijn bezoek aan het ziekenhuis zegt hij: Nou, ze was alweer op me aan het schelden hoor, dus ze is aan de betere hand. Maar we zien aan hem dat hij ontzettend geschrokken is en dat hij zich groot probeert te houden. En we weten allemaal dat er iets veranderd is. Dat wat gaat komen weer een stukje dichterbij is. Onze ouders en schoonouders worden zichtbaar ouder. Maar het was nooit eerder zo voelbaar als vandaag.
Tjee Luna. Ja dat is schrikken. Herkenbaar ook. Mijn ouders worden ook ouder. Mijn vader heeft een langzame blaastumor en reuma en mijn moeder gaat steeds slechter lopen. En dan komt het moment dat jij voor hen gaat zorgen ipv andersom. Laatst tijdens een fietstochtje met mijn vader zo’n moment: We hadden vet wind tegen en mijn vader trok het niet. Dus toen heb ik ‘m een stuk geduwd. Terwijl hij mij vroeger altijd duwde als we naar school fietsten. Bizar gewoon.
Wat rot, om zo te schrikken… Na zoiets heb je meteen de neiging om extra lief tegen ze te zijn. Hopelijk mogen jullie nog heeeeeeel lang van elkaar genieten!
en iets later begin je te voelen dat jij aan de beurt bent…
triest verhaal, wel mooi geschreven. Het is confronterend om geconfronteerd te worden met je ouders’ sterfelijkheid.
Sterkte, ook voor P. x
Zo schrijf je over een nieuw begin, zo schrijf je over sterfelijkheid…
Mooi ontroerend stukje Luna. Heel herkenbaar. Ik wens jullie allen heel veel sterkte.
brrr krijg er gewoon kippevel van… veel sterkte meid.
knuff
Ja,dit is confronterend,maar dat is het leven vaak ook.
Je ouders te moeten missen is erg,je ouderlijk huis wat wegvalt,een plek waar je(als het goed is) altijd welkom bent,dat is een grote leegte.
Maar Luna,het is nog niet zo ver,sta er niet al te lang bij stil,er zijn dingen die je niet in de hand hebt.
Veel beterschap voor de moeder van P.
tja, waarom zijn het altijd de sympathieksten die veel te jong moeten gaan, en diegenen die je best kan missen die honderd jaar worden ?! …
sterkte
hè, wat een rotnieuws! sterkte jullie 2..
x
kus..
Pff…. een jaar of twee geleden zei mijn huisarts in Arlington ineens: “laten we ook maar een longontsteking-inenting doen”. Pneumonia shot, in het Engels ligt dat toch iets gemakkelijker in de mond. Ik van “hoebedoelu”, want daar had ik nog nooit van gehoord, maar dat bestaat dus. Als ik me goed herinner mag je er maar een keer per tien jaar een hebben, en niet meer dan twee in je hele leven, maar de intenting bestaat, en weinig mensen weten dat. Gewoon aan de dokter vragen dus, zeker bij de oudjes en ook als je rookt.
ach, spit wat in knipsels van de laatste tijd en verzamel de berichten over onze koningin.( knie, longontsteking). Die, een bosje plastic bloemen (theeroosjes ofzo)en een mp3 van Mozarts Pinanosonates en voor je het weet winkelen jullie weer als vanouds.
pfoei
schrikken zeg!
Helaas herkenbaar, gelukkig leven ze bij ons alle vier nog maar niet allevier zo gezond als we wel zouden willen. Sterkte Luna en P. !
Jeetje.. heel veel sterkte.. en maar hopen dat ze snel opknapt X
Ik moet er ook niet aan denken. Effe nog niet hoor. Ik kan en wil ze ook nog lang niet missen.
Dan komt het ineens heel erg dichtbij, inderdaad. Hoop dat het onze families nog een poosje ontziet.
Dichter en dichterbij – de naald was even in de buurt van de zeepbel. Ik weet hoe het voelt en hoe het ooit nog gaat voelen. Leef mee.
Dat is waar, maar let maar op als iedereen straks gezond en wel weer thuis is, dan sta je versteld van hoe snel alles weer zijn gangetje gaat en hoe weinig je er bij stilstaat.
Ik heb een vriend die op z’n 18e z’n vader aan kanker verloor. Die had toen een vriend die op z’n 18e al wees was. En zijn commentaar was “You know, by the second parent it gets easier”. Nou is dat wat kort door de bocht.
Maar als nakomertje dat in December z’n vader verloor heb ik toch een bepaalde kijk op de dingen. M’n moeder roept al 30 jaar tegen me dat ze hoopt dat ik ‘r veruit overleef. En zo zijn die dingen. Mensen worden ouder en sterven, zo is het leven en je kunt alleen maar hopen met je waardigheid in behoud te gaan.
Het is allemaal niet zo erg. Het is hoe de dingen gaan, ook al liggen er vaak personlijke tragedieen op de loer.
Beter had ik het niet kunnen zeggen Chris!
De schrik sloeg mij ook om het hart als ik dacht aan de sterfelijkheid van mijn ouders.
Nu is het zover: mijn vader is dood. En het is nog erger dan ik dacht.
Sterkte
Het is mijn allergrootste angst. Mijn ouders verliezen… Moet er niet aan denken.
Dat is ook het ergste wat er is je ouders verliezen.Ik ben 63 en gek genoeg ik mis mijn moeder nog steeds.
nou, zo gek vind ik het niet….
Dat is hier ook zo R.,ik verloor mijn ouders in een tijdsbestek van 1 jaar,nu 25 jaar geleden,ik ben 55 en mis ze nog steeds.
Goentah,veel sterkte.