IF WE TOOK A HOLIDAY…

Aan alles komt vanzelf een keer een einde en het einde van mijn appreciatie voor de camping kwam op vrijdagavond toen ik me bevond in een gebouw waar net de wekelijkse kinderdisco was begonnen. Nu heb ik helemaal niets tegen disco’s en ook niets tegen kinderen, maar die 2 gecombineerd met een vadsig animeerhomootje van een jaar of 16 was mij iets teveel van het goede. Dochter S. deed overigens niet mee aan de kinderdisco, want de kinderdisco was voor losers, en zij ging liever snookeren met pappa, maar helaas voor ons stond de snookertafel in dezelfde ruimte als de kinderdiscodansvloer. En hoewel ik heel graag had gezien hoe dochter S. samen met pappa J. een Duitse geitenwollensokken-dame met haar zoontje inmaakte met snooker werden mijn ogen toch steeds naar het animeerhomootje getrokken. Bij, no shit, elk liedje, had het animeerhomootje een bijpassend dansje en hij probeerde om de kinderen wat van die dansjes bij te brengen, maar de kinderen renden van links naar rechts over de dansvloer. Spring! Spring! Spring! Mamma, kijk mij eens. Pappa! Kijk dan! Pappa kijk dan! Pappa, kijk dan naar mij!!! Het was een beetje treurig voor het animeerhomootje, want die stond in z’n eentje z’n best te doen met z’n dansjes, want alle pappa’s en mamma’s stonden inderdaad aan de zijlijn te kijken of ze wel waar voor hun campinggeld kregen. Cause you’re hot (wapperende handjes) then you’re cold (ellebogen tegen zij) / You’re yes (ja knikken) then you’re no (nee schudden) / You’re in (handen naar de borst) then you’re out (armen vooruit) / You’re up (wijsvingers omhoog) then you’re down (wijsvingers naar beneden) / You’re wrong (duimen naar beneden) when it’s right (duimen omhoog). Ondertussen met z’n lichaam van links naar rechts bewegen op de maat. En af en toe een body roll to the left en een body roll to the right. Fascinerend. Van een grote fascinerende treurigheid. Ik kon het allemaal niet meer aan. De hysterische kinderen. De pappa’s en de mamma’s die met hun camera’s elke sprong van hun kroost probeerden vast te leggen. Het animeerhomootje dat vast veel liever een vakantiebaantje op Kreta had gehad, zodat hij door ene Jorgos in z’n reet geneukt zou worden. Het Gronings-gewauwel om me heen. De onmogelijkheid om seks te hebben in de camper. Het koken op een gasstelletje. De prijzen van de campersupermarkt. De muggen. De hele goddommense toestand! Het werd me allemaal teveel. Ik wou naar huis. Naar m’n poezen. Naar m’n computer. Naar m’n bank. Naar m’n keuken. Naar m’n eigen bed! Maar toen hoorde ik ineens Madonna uit de speakers van de kinderdisco komen…