HET KLINKT CORNY MAAR…

We gingen naar de bioscoop.
‘Het Bernini Mysterie.’
"Zullen we lekker corny samen een filmpje pakken?", had hij gevraagd.
"Ach, ja, joh, waarom niet, ik zit in m’n ja-modus de laatste weken, dus een bioscoopje kan er ook nog wel bij", had ik gezegd.

Naast iemand in een bioscoop zitten waar ik m’n handen niet vanaf kan houden werkt niet echt bevorderend voor het begrijpen van de verhaallijn van de film. Al had ik het boek waarop de film gebaseerd was onlangs nog gelezen. En écht moeilijk was de film nou ook weer niet.

"Maar is die ene nou echt dood?", vroeg ik.
"Heb jij het ook zo warm?", vroeg hij.
"Wat staat dat geluid hard hè?
"Ja, best wel."
"Ik snap het allemaal niet zo, maar het ziet er wel heel spectaculair uit."
"Ja, maar het boek was beter."
"Ja, maar dat was bij het vorige boek ook zo."
"Het is hier echt benauwd hoor."
"Ja, maar misschien ligt dat aan ons?"
"Zou het?"
"Ja, Jezus, ik ben echt zo geil nu."
"Ik ook."
"En nu?”
"Dus."

Terwijl we eigenlijk allebei bij de reclames aan het begin van de film al dachten; laten we gewoon weer naar huis gaan.

Of nee; terwijl we allebei bij het betreden van het Pathé Theater aan de Munt al dachten; misschien kunnen we beter teruglopen naar huis nu.

Nee; we wisten eigenlijk al toen we richting bioscoop liepen; dit moeten we misschien niet doen.

Nee, nee; misschien was het gewoon veel beter geweest als we 3 dagen binnen waren gebleven.