EEN EIGEN HUIS, EEN PLEK ONDER DE ZON

Een paar maanden geleden was er nog sprake van dat P. in z’n eentje een huis zou kopen en dat ik bij hem in zou trekken. Dat is toen niet doorgegaan. Maar volgens mij hebben wij net SAMEN een huis gekocht, want ik werd een kwartier geleden gebeld door P.: “Mevrouw Luna, mag ik u feliciteren met uw eigen huis!” Ik ben heel blij, maar ik geloof het nog niet helemaal. Samen een huis kopen is erger dan trouwen. Mocht het misgaan, dan heb je niet alleen het drama van het uit elkaar gaan zelf, maar ook allerlei papierzaken die je moet regelen. Hij: “Die staafmixer is van mij, die heb ik gekocht!” Zij: “Ja, maar je hebt hem nooit gebruikt, ik moest altijd voor je koken! Ik heb er recht op!” Om over de verkoop van het huis en het ontbinden van de hypotheek nog niet eens te spreken. Nee, het samen kopen van een huis is een heel volwassen stap. Maar P. en ik worden decadente grachtengordel-yuppen! We hebben voor een prikkie een huis van 300 (!) vierkante meter in hartje Amsterdam gekocht!!! Het enige nadeel is dat alles verbouwd moet worden; nieuwe muren, nieuw plafond, nieuwe keuken, nieuwe badkamer. Alles moet gesloopt en daarna weer opgebouwd. Dat wordt een drama. Maar van de gedachte dat ik over een jaar in een mega-huis woon word ik heel gelukkig. Het werd sowieso tijd dat ik ging verhuizen, want ik pas niet meer in mijn mini-huisje van nog geen 25 vierkante meter (inclusief keuken, tweepersoonsbed, 1000 boeken, 2 katten en kantoor aan huis). Ik zal mijn boeken en cd’s maar eens gaan voorzien van een Luna-stempel, zodat we daar geen gezeik over kunnen krijgen. En die staafmixer is ook van mij.