Categorie: Standaard

De week voor kerst 2006 werd ik wakker met een herinnering aan een droom waarbij ergens het licht uitviel. Er zat een flits-uit moment in m’n hoofd. Toen ik boven kwam en daar een wasrek met kleding zag staan bedacht ik me, eigenlijk heel uniek, om dan nóg maar een wasje te gaan draaien. Kon mij het schelen. En toen ik even later de wasmachine aan zette en daarna het licht uitviel, wist ik zeker dat ik met een déjà vu te maken had. Pas toen ik de wasmachine nog een keer probeerde aan te zetten, begon me iets te dagen. Gisteren was vriendin S. hier geweest! En die had me aangespoord om er een was in te doen! Vandaar dat mijn wasrek gevuld en wel in de woonkamer stond! Ikzelf zou er nooit aan beginnen om ’s nachts te gaan wassen. Of überhaupt te gaan wassen! En gisteren waren de stoppen gesprongen! Dus de wasmachine was kapot! En dat betekende dat ik mooi niet hoefde te wassen, want ik kón ook niet wassen. En dit alles zonder schuldgevoel! Wat een heerlijkheid. Ik had een maand rust, tot P. vorige week zei: “Meisje, we moeten nu echt een nieuwe wasmachine, ik pak net m’n laatste paar schone sokken uit de bak.” “Zijn ál jouw sokken vies?”, vroeg ik. “Ik heb meer dan 60 paar sokken en meer dan 60 boxershorts”, zei hij. “Ja, ik ook, maar ik kan best nog een week zonder wasmachine”, probeerde ik. Ik vind een wasmachine kopen eigenlijk zonde van het geld. Echt zo’n ding dat je in huis moet hebben, zo’n ding waar je niet zonder kan, maar waar je best zonder zou willen. Maar het aanschaffen van een nieuwe, maar wel tweedehands, wasmachine bleek onvermijdelijk. Dus vorige week vrijdag bracht een wasmachine-mannetje mijn nieuwe machine en nam meteen de oude weer mee. En sinds vrijdag heb ik toch zeker wel 8 wassen gedraaid en opgehangen. Ik ben vooral zeer te spreken over het display met daarin het aantal minuten dat het nog duurt voordat de was klaar is. Vind ik wel een geinige feature. En hij kan 1400 toeren, terwijl mijn oude, in verband met een vastzittende bh-beugel, nog maar op 600 kon. Scheelt ook een hoop in de wasbeleving. En net toen ik vanmorgen begon te merken dat ik dat hele wassen en het huishouden toch misschien wel leuk, of in ieder geval ‘doen-baar’ begon te vinden, net toen, toen hield de afwasmachine ermee op.

Sinds een jaar of 2 hecht ik enorm veel waarde aan het uurtje ‘Oprah’ dat elke doordeweekse dag voorbij komt. En ik hecht ook veel waarde aan het wijntje dat ik altijd samen met Oprah drink. Nu ben ik licht autistisch ingesteld, dus als ‘Oprah’ om 15.00 begint, dan weet mijn lichaam om 14.50 al dat er iets gezelligs gaat gebeuren. Joepie! Dat uurtje is van mij. Ik begin alleen het vage vermoeden te krijgen dat de programma-planners van RTL4 mij, en de rest van de huisvrouwen van Nederland, volledig gek proberen te maken. Het laatste jaar is de begintijd van ‘Oprah’ namelijk al minstens 4 keer veranderd. Van 14.00 naar 15.00 en weer terug en toen naar 14.45 en weer terug en de laatste weken begint het om 15.30. Ik trek dat niet. Ik ben helemaal van slag. En zat er vroeger nog ‘gewoon’ reclame tussen de blokken ‘Oprah’, nee, sinds een jaar word ik geconfronteerd met steeds langere durende belspel-spelletjes. En om alles nóg erger te maken valt Oprah de laatste tijd steeds vaker in herhaling. Van de 5 afleveringen per week heb ik er 3 al eerder gezien. En als Oprah in staat is om in Amerika 5 dagen per week met iets nieuws te komen, dan moet het RTL4 toch ook wel lukken om al die afleveringen aan te kopen? En waarom dan ook precies die kut-afleveringen herhalen met die celebrity’s? Mij interesseert het niet dat Janet Jackson een nieuwe cd heeft of dat Kirstie Alley 43 kilo is afgevallen. Ik wil vrouwen zien die hun halve gezicht missen! Ik wil vrouwen die hun hele leven hebben opgeofferd om straatkinderen in Guatemala te redden en daar door een straatbende zijn aangerand, maar toch doorgaan met hun missie! Ik wil dat het publiek gaat staan en dat iedereen gaat klappen. Uit respect voor die zielige, mishandelde vrouw. Ik wil dat iedereen bij Oprah in het publiek zit te janken. Ik wil gewoon janken. Ik wil samen met Oprah janken. En dan denken; verdomme wat is het leven toch klote, niks heeft zin, maar gelukkig heb ik dit uurtje met m’n wijntje en Oprah nog. En dat dan graag elke dag op een vaste tijd. Verdomme. Misschien wordt het tijd om de ‘Oprah’s 20’th Anniversary Collection’ aanschaffen.

Ik denk dat het logisch is dat je je nieuwste werk altijd ook het mooiste werk vindt. Ik ben zelf in ieder geval erg blij met het nieuwste product in de elke dag groeiende Maanisch-Merchandising; de ‘Rock at 4 o’clock-theemuts’! Van buiten van fleece, van binnen gevoerd met katoen en voorzien van een keihard rockende rand van pomponnen in alle kleuren van de regenboog. 100% handgemaakt met 100% liefde en voor 42,90 euro te bestellen bij mij! Momenteel ook verkrijgbaar in zwart (foto’s volgen later) en binnenkort ook in alle andere kleuren… en later ook nog met matching eierwarmers! Promotie-praatje; ‘Met de ‘Rock at 4 o’clock-theemuts’ wordt samen theedrinken weer écht gezellig’.

Julie Andrews in ‘Sound of Music’: Raindrops on roses and whiskers on kittens / bright copper kettles and warm woolen mittens / brown paper packages tied up with strings / these are a few of my favorite things. When the dog bites / when the bee stings / When I’m feeling sad / I simply remember my favorite things / and then I don’t feel so bad."

Bezig met een nieuw project waarvoor ik zo’n 3000 pomponnetjes heb aangeschaft. En in mijn lijstje ‘favorite things’ staat zeker; ‘met je handen in een bak met pomponnetjes voelen’.

Hallo, Partner P. hier. Om een teken van leven te geven. Er gebeurde al even niets op maanisch.com. Het huis was namelijk de afgelopen avonden en ook bij het begin van deze dag in een aangename rust gehuld. De katten lagen veelal chillend op een kussentje, de t.v. was uit en als-ie al aanstond liet hij niets anders zien dan wat nieuws of een groen veld en ik heb weer eens aan één stuk kunnen lezen. Hè, hè. Geen ‘Beauty & the Nerd’, ‘Revenge of the Nerds’, weet-ik-veel-wat-voor-land’s ‘Next Topmodel’, instortende gebouwen op National Geograpic of nachtelijke herhalingen van Dr. Phil aangevuld met hier en daar een belspel-meisje (want: “Ik kan niet slapen!!”). Geen gestresst achter een rood laserstipje aanrennende katten. En, God zij geprezen, geen shockdocu’s met titels als ‘De jongen die zijn broer baarde’, ‘Verslaafd aan masturberen’ of ‘Twee meisjes, 1 lichaam’. En vooral geen housegebeuk van Armin van Buren uit het atelier beneden. Wat een oase. Wat een stilte. Afgelopen woensdag zag ik mijn vrouw 23 melatonine-pilletjes wegtikken met een glaasje wijn en 30 minuten later vielen haar luikjes langzaam naar beneden. Die pilletjes hebben hun werking niet gemist. Luna slaapt wereldrecords voor Luna’s in laaglandbedden. Eén keer eerder maakte ik het slechts mee dat het zo rustig was. Dat was toen ik Luna een week had meegetroond naar een eiland bij Zuid-Amerika. Bevangen door de hitte kon ze weinig tot niets. Haar energiepeil daalt evenredig met de stijging van de temperatuur. Er bleef niets meer van haar over. Ik kon wel weer veel boeken lezen, dat dan weer wel, maar het was onmenselijk. Het begint nu ook wel een beetje angstaanjagend rustig te worden overigens. Ik ga haar maar eens wakker maken, want vanavond is er weer een nieuwe aflevering van ‘X-factor’ en als ze die mist, dan hoor ik dat nog weken. Luid. Hoeveel van die pilletjes kan je eigenlijk ongemerkt door een glaasje wijn mixen?

Sinds de jaarwisseling slaap ik gemiddeld 3 uur per dag. Met 2 uitschieters naar beneden; 0 uur. En 1 uitschieter naar boven; 8 uur na de avond dat ik 2 verjaardagen vierde. En ik begin nu echt het idee te krijgen dat ik gek word. Ik ga om een uur of 1.00 in bed liggen, zodat dan in ieder geval m’n lichaam een beetje rust krijgt, maar tot een uur of 5 lig ik te malen en te dralen en te denken. Ondertussen check ik alle, maar dan ook alle documentaires op National Geographic-channel en op Discovery-Channel in de hoop dat er eindelijk iets slaapverwekkends langskomt, maar tot nu toe was het allemaal te interessant om te volgen. Zelfs de meest idiote belspelletje krijgen me niet in slaap, omdat ik het te fascinerend vind dat iemand een half uur lang hetzelfde kan zeggen en daar nog voor betaald krijgt ook. En in stilte een beetje liggen wachten op de slaap trek ik helemaal niet, want dan gaan m’n gedachten helemaal op full speed. Want zelfs terwijl ik naar een documentaire over bamboe-etende pandaberen kijk, verzin ik het ene na het andere idee om te gaan doen, maken of bekijken en dan word ik daar zelfs om 4 uur midden in de nacht nog zo enthousiast over dat ik het liefst uit bed wil stappen om het idee uit te voeren, maar daar heb ik dan eigenlijk ook de fut niet voor. En daar lig ik dan de nacht erna weer wakker van; dat ik niet meer weet waar ik gisteren zo enthousiast van werd en was ik er toch maar uitgegaan om het in ieder geval even op te schrijven. Het enige positieve aan deze halve staat van insomnia is dat ik in staat blijk om elke nacht te oefenen op het lucide dromen en dat het ook steeds beter lukt. En als ik eindelijk echt in slaap val droom ik over familieleden die ik nooit meer zie of heb ik herenigingen met familie of vrienden die zijn overleden. Overdag word ik op de been gehouden door de pompende beats van Armin van Buren en blijk ik prima in staat om aan de website van de PloesiePoesies te werken of 10 liter erwtensoep te maken zonder in m’n vingers te snijden. Maar ondertussen. Ondertussen ben ik zo ontzettend moe.

Als 2 vriendinnen hun verjaardag op dezelfde dag vieren, dan moet je keuzes maken. Naar wie ga je eerst? En op welk feestje sluit je af? Op het eerste feestje ben je nog in staat om interessante gesprekken te voeren en te luisteren naar wat je gesprekspartner te vertellen heeft en alles te onthouden. Op het tweede feestje kom je op z’n best licht aangeschoten binnen en dan is het maar hopen dat niemand dat door heeft, maar wat zeker is, is dat je er straalbezopen vertrekt. Ik besloot gisteren eerst naar het feestje van vriendin K. te gaan en af te sluiten op het feestje van vriendin J. in de Ebeling. Vooral omdat vriendin J., inclusief de vriendengroep die op haar feestje zou zijn, mij vaker in volledige staat van ontbinding hebben gezien. En een keertje meer of minder, daar zou niemand het later nog over hebben. Dus zat ik om 21.00 bij vriendin K. aan de Chardonnay en ik bleek, geheel volgens plan, prima in staat om gesprekken te voeren, namen te onthouden en ook nu weet ik nog waar alle gesprekken over gingen. Ik vertrok daar om een uurtje of 0.30 en ik weet nog dat ik me afvroeg waarom er na 0.00 geen trams meer in Amsterdam reden. En ik kan me ook nog herinneren dat ik een briljant betoog heb gehouden tegen een Marokkaanse taxichauffeur over de voedselindustrie in Nederland en dat iedereen biologisch zou moeten eten en dan toch vooral biologisch vlees en dat de taxichauffeur toen zei: “Biologisch of Halal.” En dat ik het daar helemaal mee eens was. Dus, nee, toen ik in die taxi zat, toen was ik zéker nog niet dronken. Nog niet eens aangeschoten. Maar toen ik eenmaal in café Ebeling stond werd ik omringd door dronken mensen. En nadat ik 6 keer achter elkaar aan dezelfde persoon was voorgesteld, leek het leek mij het beste om zo snel mogelijk op hetzelfde niveau als mijn omgeving te komen. Dus nadat mij 4 keer in 10 minuten was gevraagd of ik nog wat wilde drinken en ik ook 4 keer ‘ja’ had geantwoord, is de rest van de nacht in een waas aan mij voorbij gegaan. De mensen en de gesprekken, alles werd volledig blanco en vooral volledig inwisselbaar voor andere mensen en gesprekken. En toen ik vanmiddag wakker werd, wist ik niet eens zeker of ik in m’n eigen bed lag.

Vriendin K. schreef er een tijdje terug over. Dus toen moest ik er ook 1; een laserlampje voor de katten. En gelukkig bleek ex S. nog precies zo’n lampje in huis te hebben dat hij met alle liefde afstond. En vanaf het moment dat ik de katten confronteerde met het felle rode lampje op de grond waren ze dolenthousiast. John Digweed en Bruce Lee vlogen van links naar rechts door de kamer. En als ik heel snel van richting veranderde met het lampje slipten ze met hun nagels over de vloer. Dat was nog eens een geinig speeltje! “Nou moet je stoppen hoor”, vond P. na een paar minuten, “het is zielig.” “Waarom, ze vinden het hartstikke leuk”, zei ik. “Vind je dit leuk?”, vroeg P. terwijl hij naar 2 wanhopig tegen de muur springende katers keek. “Ja, echt wel”, zei ik en ik richtte het lampje weer op een andere muur. Pas toen P. zelf met het lampje en de poezen ging spelen, kon hij de geinigheid ervan een beetje begrijpen. En onze poezen vinden het niet alleen geinig, nee, die zijn sinds een week, net als de poezen van vriendin K. verslaafd. Zo gauw ze het rode lampje zien schudden ze als Parkinson-poezen met hun kop en lijf om maar oog-in-oog te blijven met het rode licht. Zelfs onze oude Skinner, die normaal alleen maar bovenop de verwarming of op ons schoot ligt, rent weer als een jonge hond door de kamer. En als wij geen zin meer hebben om het laserlampje te bedienen, zoeken ze daarna nog minstens een uur naar het verdwenen rode lichtje. Voorafgaande aan een potje robberen met het laserlampje riep ik steeds: “Speeltje? Speeltje?”, waarna ze meteen opstonden vanuit hun hangplek om binnen 1 seconde voor me staan. Die woorden zijn nu niet eens meer nodig, want alleen de aanblik van het laserlampje in mijn hand is momenteel al genoeg om 3 katten met vragende ogen en luid en enthousiast we-gaan-spelen-gemiauw aan mijn voeten te krijgen. Pavlov zou trots geweest zijn op ze. Het is alleen een béétje jammer dat ze dit soort gedrag momenteel ook tentoonspreiden bij het zien van een mobiele telefoon, de afstandbediening van de tv en een digitale camera.

Geinige filmpjes van andere katten met lampje:
http://www.youtube.com/watch?v=lS8hZREiWtA
http://www.youtube.com/watch?v=pJF8pB0R79Y
http://www.youtube.com/watch?v=aeZvINKCUY0

Ik wist niet dat het kon gebeuren. Althans, ik wist wel dat het kon gebeuren, maar ik wist niet dat het mij kon gebeuren. Leeg zijn. Helemaal totaal leeg zijn. Nergens zin in hebben. Niks willen doen. Na kerstmis was ik op. Moe. Kapot. Ik wilde niet lezen. Ik wilde niet schrijven. Ik wilde niet borduren. Ik wilde niet achter de naaimachine. Ik wilde mijn administratie van 2006 al helemaal niet doen. Ik wilde mijn lopende opdrachten ook helemaal niet afmaken. Ik wilde m’n mail niet lezen. Ik wilde m’n mail niet beantwoorden. Ik wilde m’n telefoon niet opnemen en ik had al helemaal geen zin om sms-jes te beantwoorden. Ik wilde nergens naartoe. Ik wilde dat iedereen mij met rust liet. Maar ik zat mezelf ook volledig in de weg. Ik heb er wat dingen uit geperst, de katten gevoerd bijvoorbeeld, maar alles met de allergrootste moeite. Het enige waar ik nog aan kon denken was; wat zal er in de volgende aflevering van ‘Six Feet Under’ gebeuren? Verder wilde ik niks. Ik had geen trek, maar een wijntje gaat er natuurlijk altijd in. Een wijntje en ‘Six Feet Under’; een mens blijkt er prima 2 weken op te kunnen leven. Tot ik op 1 januari besloot die ‘Six Feet Under’ maar zonder wijntje te kijken, want in 2007 zou er niet meer doordeweeks gedronken worden. En toen na 2 januari ook ‘Six Feet Under’ afgelopen was, had ik ineens helemaal niets meer wat mijn leven nog enigszins zin gaf. Er kwamen geen dagen om een stuk over te schrijven, geen dagen om voor op te staan, maar dagen om in bed te blijven. Ik was leeg. En op. “Het is heel normaal dat je even leeg bent”, zei vriend F., “je moet gewoon weer even wat inspiratie opdoen. Je kan niet de hele tijd maar druk bezig zijn, je moet ook af en toe even rustig genieten.” En ook partner P. vind dat ik gewoon even de tijd moet nemen om m’n batterijen op te laden. Dat ik er gewoon aan toe moet geven. Dolce far niente enzo. En ik weet dat ze gelijk hebben. Dat ik mezelf de tijd moet gunnen om niks te doen, gewoon genieten, zodat ik daarna weer opgeladen ben en heel veel kan doen. Maar ik kan het niet! Ik kan het niet! En ik heb er ook helemaal geen zin in trouwens.

In de week voor kerst kwam P. ermee aanzetten; de dvd-box van seizoen 1 van de HBO-serie ‘Six Feet Under’. “Schijnt een hele goeie serie te zijn”, zei P., “gaat over een uitvaartbedrijf.” En hij had gelijk. Na een paar afleveringen zaten P. en ik er helemaal in. In het leven van de familie Fisher die een uitvaartcentrum runt en daaromheen ook nog allemaal hun persoonlijke problemen hebben. Geweldige dialogen, geweldig acteerwerk; alles was top aan deze serie. Dus P. en ik kochten ook dvd-box 2. En 3. En 4. En de laatste box 5. En wij zaten als junkies voor de tv: “Nog eentje dan?” “Nou, vooruit, nog eentje.” En tussen kerst en 31 december deden wij niets anders dan kijken naar afleveringen van ‘Six Feet Under’ op dvd. En op 2 januari, om 3.07, keken wij elkaar aan en we besloten om de allerallerlaatste aflevering toch nog te gaan kijken, midden in de nacht. Want we konden niet anders. Want; verslaafd. En P. en ik hadden al 8 afleveringen daarvoor tegen elkaar gezegd: “Dit gaat niet goed komen met deze familie. De laatste aflevering wordt 1 groot drama.” Maar wij hadden het fout! Want de laatste aflevering bleek op een volledig happy end uit te draaien. Precies waar ik zo van hou. Iedereen rekende af met zijn of haar demonen. Alle hoofdpersonen waren gelukkig. En ik was gelukkig. Tot. Tot. Tot. Tot de makers van ‘Six Feet Under’ besloten dat ze in de laatste 5 minuten van de allerlaatste aflevering, in een zeer emotionele flashforward, iedereen, dus alle hoofdpersonen, dood lieten gaan. En toen sloegen alle stoppen ineens bij mij door. Ik heb in mijn leven zelden zo hysterisch zitten huilen. Ik dacht dat ik er in bleef. Ik kreeg geen adem meer en als ik me niet snel zou concentreren op mijn ademhaling dan zou ik daar ter plekke op de bank mijn eerste aanval van hyperventilatie hebben. Want, ja, ik weet ook heus wel dat het zinnetje ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ eigenlijk moet zijn; ‘ze leefden nog lang en gelukkig en daarna gaat iedereen dood’. Maar dat hadden ze nou net niet moeten laten zien in die allerlaatste aflevering! En zeker niet nadat ik 2 weken bijna non-stop deze serie had gevolgd. Ik droomde deze serie. Ik leefde deze serie. Ik hield van de hoofdpersonen! En al wil ik het liefst alle dvd-boxen van ‘Six Feet Under’ nu zelf six feet under begraven, omdat ik nooit meer zo hard wil huilen; toch is het de beste serie die ik ooit zag.