BOUWJAAR 1975
Iedereen om mij heen lijkt 30 te worden dit jaar. Dus ik ben niet de enige. En ik zal ook wel niet de enige zijn met een soort allesoverheersend dilemma in me. Want 17 november word ik 30 en ik twijfel. Of ik het allemaal iets rustiger aan moet doen en beseffen dat het leven iets is waar ik heel erg zuinig op moet zijn. Of; nog een paar jaar knallen, met in mijn achterhoofd het besef dat ik zuiniger moet zijn op mezelf en dat ik geen 18 meer ben, maar met in mijn voorhoofd het besef dat ik moet gáán zolang ik nog kan gaan. Iets in mij zegt dat ik onbewust al voor dat laatste heb gekozen. Niks rustiger aan voor mij. Niks gezonder eten. Niks minder drinken. Gewoon doorgaan met waar ik al jaren mee bezig ben. Maar ondertussen ben ik bang. Want met mijn ouder worden, worden ook de mensen van wie ik hou ouder. Partner P. vertelt me dat het niet goed gaat met zijn moeder: Ze is toch al 68. En als ik even later mijn eigen moeder aan de telefoon spreek hoor ik haar zeggen: Ja, we worden allemaal een dagje ouder, je vader en ik hebben ook niet het eeuwig leven. En dan reageer ik laconiek; Ach, jullie worden 100. Maar ondertussen weet ik dat dat niet zo is. En dat alles maar voorbij gaat. En dat niets voor altijd is. Dat vroeger alles wél voor altijd leek. Dat vroeger niemand dood ging. Dat de crematies de laatste jaren met een gemiddelde van 2 per jaar komen. En dat ik de handen van mn vader steeds zo scherp voor me zie de laatste tijd. Sterk en groot, als vroeger, maar nu met rimpels en kleine vlekjes. En dat die mijn moeders handen vasthouden. En dat zij net zoveel rimpels en vlekjes heeft gekregen. En dat ik bang ben.
Ach ja…
Ook bouwjaar ’75 (augustus)dezelfde gedachtes en emoties…
Wees blij met je ouders (en die van P) heb vorig jaar m’n vader moeten wegbrengen… :-(
C’est la vie zullen we maar zeggen toch?
Geniet van je leven (hoe jij dat wilt)!
Ik werd eind vorig jaar 30. Een detail waar je geen rekening mee had gehouden: je wordt geacht een uitstrijkje te laten maken op deze leeftijd! Een totaal onaangenaam vrouw-onterende verrassing.
Wacht maar tot je 40 wordt!
@Agnes Ja, vanaf 30ste een uitstrijkje elke 5 jaar en wees maar blij als er niets aan de hand is. Zo erg is het toch niet, binnen 5 minuten sta je weer buiten? Maar misschien ben ik eraan gewend, ik moet elke 3 jaar, dacht ik, de eerste was eind tienerjaren…
Grtz,
Nee! Niet bang zijn! Dat is nou juist de doodsteek! (Excuses voor mijn taalgebruik…). Leef en geniet nu het nog kan. Als je nu gaat sikkeneuren en je ouders zijn er in opeens niet meer dan heb je een kans gemist. LEEF! Niet gisteren, niet morgen, NU!
— een 38-jarige, die niet bang is om 40 te worden —
Ach kindje, maak je maar geen zorgen hoor. Het loopt allemaal wel los.
(Ik ben bijna 48, mijn ouders zijn 77 en 79)
Ik ben pas 50 geworden :-( dus bouwjaar 1955
Maar ik voel me jonger dan 30 :-)
Mijn man en ik hebben een oude op te knappen boerderij gekocht waarmee we heel veel plannen hebben, we hebben het gevoel alsof het leven nu pas gaat beginnen (alhoewel we dat gevoel al jaaaarnen hebben).
Mijn ouders zijn 83 en 81 en ik vind niet dat ze al oud zijn ;-)
Gooi weg dat oud-zijn depri gevoel~!
Ah joh, 30 is toch helemaal niet oud ?
Je hebt nog een heel leven voor je om te genieten :)!
Ik begrijp wat je bedoelt en kan je zeggen dat ik dat ook zo ervaar, Ik ben 33 jaar en als je dan al weet dat 2 van oude klasgenootjes al dood zijn, dan ga je toch raar denken. Ook het idee dat je ouders binnen een paar jaar in het verzorgingstehuis moet doen omdat het niet zo verder kan, roept angsten op. Wat is een jaar??? Toch ook zo voorbij!! En hoe ouder je bnet des te sneller het lijkt te gaan en dat is ook zo! Geniet van het leven nu het nog kan, de tijd van rustiger aandoen heb je nog niet bereikt, leef nu!!! En als we ouder woren worden we er niet mooier op! Daar helpt dan ook geen creme meer! Nou ik hoop dat je er iets aan hebt wat ik hier geschreven heb.
Het is logisch/ begrijpelijk dat het nu enorm op je afkomt ( help, de hormoontjes, wie weet de tikkende bioklok) en dat je een beetje bang bent maar pakweg 15 jaar geleden keek je waarschijnlijk ook enorm op naar al die ouwe sokken van 25 -30 die van alles mochten, konden en deden waar jij toen alleen maar van mocht dromen. Je kon misschien niet wachten om hen in te halen en er bovenuit te steken, hen de loef af te steken, wild als een ongeleid projectiel, een flitsende komeet, boven je adem terecht komen, najagen, amechtig worden, tot aan uitputting toe misschien wel.
Kijk eens wat jij samen met partner P. tot nu toe bereikt hebben, waar jullie staan en hoe krachtig, waardevol, inspirerend en veelomvattend een liefde kan zijn. Hoeveel je op jezelf en aan elkaar gewonnen hebt en misschien elke dag opnieuw een beetje bijleert en hoe je vandaag dat meisje van vroeger tot een karikatuur hebt gemaakt, hoe volwassen, open, meer kwetsbaar maar ook veel zelfbewuster en zelfstandiger je bent geworden.
Hoe mooi het kan zijn in gelijkwaardigheid samen te leven en tel je zegeningen. Geniet van je werk, van de senioriteit /maturiteit en zelfstandigheid van je ouders en van wat de band tussen hen zo rijk maakt. Wees dankbaar, gul en vrees niks.
Zorgen hebben we allemaal, ze zijn er altijd geweest en zullen er altijd blijven. En sommige daarvan zijn onontkoombaar omdat de factor tijd en wat het met mensen, hun geestesvermogens en het verouderend lichaam doet nu eenmaal niet terug te draaien valt. Men kan echter heel wat zelf doen om het in relatief goede conditie te houden. Wat zoal wel en niet, dat weet jij alleen het beste. En hoeveel dat je waard is bepaal je ook helemaal zelf.
Panta Rhei..alles stroomt door.
Leef!
Aldus een iet wat jongere dame…maar ook ik maak me zorgen, alleen denken en piekeren kan je de mooie momenten van je leven kosten. Niet zoveel denken, gewoon doen en geniet!
Je moet maar zo denken: hoe minder tijd je hebt, hoe minder tijd je zou moeten verspillen aan piekeren. En wat is nu helemaal 30? Mooie leeftijd toch? Niet te oud en niet te jong :-)
Als wijze oude man uit bouwjaar ’65 zeg ik: doe wat rustiger aan, krijg kinderen, geen alcohol, drugs en alleen nog maar salades eten.
Oke, nu je dit gelezen hebt weet je wel wat je (onbewuste?) keuze is. VOORAL DOORGAAN!
slik! Niet doen, liefie: niet teveel stil blijven staan bij dingen die vanzelf toch wel op je pad komen. Lekker leven en genieten! Wij van ’75 zijn niet kapot te krijgen, toch?!!
Zeg, meneer Kledder, het leven houdt niet op hoor als je kinderen krijgt *steekt belerend vingertje op*
Een hippe mama-die-nog-steeds-alles-doet-wat-ze-voor-het-moederschap-ook-deed
Ik zeg ook altijd: ‘Leef!’ maar stiekem denk ik met mijn 25 jaren ook vaak aan de dingen die je beschrijft. Ik zal altijd wel een mengelmoes van optimisme en pessimisme blijven wat dat betreft.
Uit recente ervaring kan ik melden dat de dag dat je 30 bent geworden net zo is als de dag ervoor. Maar dan een dag later. Het is niet opeens een decennium later. Het valt allemaal reuze mee. ;-)
o god, het verdedig-onze-kroost-virus komt ook deze kant op!
(rustig maar, grapje)
Wees blij dat je ouders en jij ouder worden…Nergens voor nodig om daar bang voor te zijn! Gewoon over je heen laten komen en geniet van het leven zolang als dat je kan!
wat een mooi stukje…. mijn oogjes begonnen verdacht te glimmen
Wat zegt leeftijd nou helemaal, je bent zo oud als je er uitziet.
kvindjelief!
ja, zo dacht ik er ook over toen ik 30 werd. maar wees niet bang, dat duurt maar een jaar.
Wat een lief, oprecht en herkenbaar logje!
*zucht* snap wat je bedoelt..ik ben 26. Toen ik 21 was heb ik mijn zus moeten wegbrengen, die was net 27…wat jij hebt met 30, heb ik met 27…
Probeer wel lekker te blijven leven, leuke dingen doen en vooral genieten!!!!
Mooi herkenbaar verhaal!
Ik word volgend jaar 40 (aaaaaaaaarrrrgggghhhh) en schiet bij de gedachte eraan al in een crisis :( Niks zo deprimerend als tikkende klokken en rammelende eierstokken :) (alhoewel ik van dat laatste geen last meer heb hahahhah)
:-)
Ga door zolang je lijf dat wil en kan, laat je niet manipuleren door een getal! Ik ga nog steeds minstens eens per maand naar een fijn technofeestje met vrienden uit bouwjaar 1967 tot 1977. Oké, we hebben wat langer nodig om te herstellen en een aantal – de meesten – hebben daarom de drugs maar afgezworen, maar helemaal stoppen met feesten alleen maar om ons bouwjaar? We compenseren het wel met de weekendjes DVD kijken of oppassen…
En ach… als ik opmerkingen maak over mijn leeftijd, wordt ik door mijn opa en oma (van 90 en 91, dat ze er nog veel langer mogen zijn) altijd flink op mijn nummer gezet, want `je bent pas op één derde´. Mijn opa had nooit gedacht dat hij lang genoeg zou leven om zijn zoon nog met pensioen zou zien gaan… Carpe diem.
Tja iedereen word helaas ouder, maar je kan er dan toch wel het beste van maken :)
Ik ben ook van bouwjaar 1975 en heb het “moment” al gehad, vorige maand. IK had exact hetzelfde gevoel, met als gevolg dat mijn eengezinswoning te koop staat, het uit is met mn vriend en ik ben gestopt met me afvragen of ik me wel gedraag naar mijn leeftijd. Ik kan je verzekeren, ik voel me helemaal lekker. Mocht je over 30 worden willen bomen, mail me maar :-)
ik snap luna wel, ik heb het ook soms.
maar je hebt nog wel ff, ik ga nog steeds naar dance feesjes, blow en drink wat en voor de rest gewoon gezond doen.
niet roken scheelt een hoop!
Herkenbaar maar ook vreemd om te lezen. Ineens begon ik, ook zo rond mijn 30e, dit soort dingen te beseffen dat het leven niet voor eeuwig is. Voor mij maar ook voor de mensen om mij heen.
Ik vind dertig stukken beter en veelzeggender dan 29.
En die status ga ik verkrijgen op 05-05-2005, doe mij dat maar ‘ns na.
Voor mij kwam de klap meer toen ik 31 werd, 30 klinkt nog wel hupsch, 31 is zwaar, niets geen mijlpaal gewoon op weg naar 32…
eeeh…
Een nieuwe bril???
Over 5,5 jaar word ik 40… (*slik*)
Herkenbaar!
je bent trouwens op de dag af net zo oud als mn vriend, weet ik meteen hoe hij zich voelt…
damn… 1976 heeft er nu ook al last van…
:)