BLINDED BY THE LIGHT

Ik had nogal wat te klagen over de gezondheidszorg in de laatste weken van m’n moeders leven. Het was allemaal niet gegaan zoals het zou moeten gaan. Er waren nogal wat dingen die wrongen. Maar je weet pas wat je nodig hebt op het moment dat je het nodig hebt en mijn moeder was nog niet eerder doodgegaan, dus ik wist pas achteraf wat ik eigenlijk nodig had gehad. Of; wat m’n moeder nodig had gehad. Het kwam neer op; betere begeleiding.

“Ik vind wel dat je met de huisarts moet gaan praten”, had M. gezegd, “want anders blijft het bij klagen. Misschien zijn zij zich nergens van bewust en kun je er een ander mee helpen.” Had-ie een punt. Normaal gesproken ben ik vooral van het van een afstandje klagen en zeuren en schoppen. Lekker conflict-mijdend.
Maar ik was nog niet klaar voor een gesprek met de huisarts.

Ik besloot eerst alles even rustig een plekje te geven. Het was allemaal nog zo vers. Nog zoveel verdriet. Het was niet de bedoeling dat ik meteen in huilen uit zou barsten bij de eerste zin die ik tegen de huisarts uitsprak en dat ik met een paar valiumpje naar huis zou worden gestuurd. Het was de bedoeling dat ik de huisarts rustig uit zou leggen dat ik me in steek gelaten voelde door de gezondheidszorg. Door haar. Door hen. Dat er fouten waren gemaakt. Dat in die laatste weken geen enkele huisarts m’n moeder ooit had onderzocht of aangeraakt. Dat ze vanuit het ziekenhuis naar huis was gestuurd met de mededeling dat ze uitbehandeld was en dat we vanaf dat moment eigenlijk alles zelf maar moesten uitzoeken. Dat ik het onvoorstelbaar vond dat je in Nederland blijkbaar gewoon in je eentje thuis op je sterfbed kon liggen zonder dat er dagelijks even een arts langs kwam. Ik voelde me in die tijd aan m’n lot overgelaten.

Toen kwam de Corona-crisis.

En hoewel ik liever had gehad dat m’n moeder nu nog leefde en kerngezond was kan ik alleen maar dankbaar zijn dat ze dit niet hoeft mee te maken. Dat ik haar de laatste weken van haar leven nog elke dag heb kunnen zien. Gewoon bij haar thuis in de woonkamer en niet vanachter glas een beetje zwaaien. Dat ik gewoon nog tegen haar kon praten zonder een beeldscherm ertussen. En dat ik haar elke dag nog even vast heb kunnen houden. Ook die laatste minuten. Zonder plastic handschoenen. Zonder mondkapje.

Mijn verdriet is er niet minder om. Maar m’n boosheid, m’n frustratie, m’n verbazing en m’n teleurstelling richting de gezondheidszorg zijn allemaal weg.

Alles is anders als je het in een ander licht bekijkt.