Auteur: luna

Kut. Ik sta in een fotowinkel en ik ben de eerstvolgende die aan de beurt is. En voor mij staat een vage bekende. Ik zie alleen de zijkant van zijn gezicht en zijn paardestaartje, maar ik weet niet meer waar ik hem van ken. Kut. Ik begin met nadenken, want die vage bekende gaat zich vast zo omdraaien. Hij is al bezig met afrekenen. Kut. En als hij klaar is met betalen dan zal hij mij ook zien. En dan moet ik doen alsof ik hem herken. “Hoi, hoe is het met jou?”, vragen. Maar hij zal de twijfel in mijn ogen zien. Ik zal de standaardvragen vragen: “Waar werk je nu?”, of “Woon je nog in Amsterdam?” Maar ik zal me tijdens het beleefdheidsgesprek constant afvragen wie er in Godsnaam voor me staat. Waar ik hem van ken. En ik zal er pas thuis achter komen. Kut. En ik zal me schuldig voelen. Ik besluit me te manoeuvreren naar een ander gedeelte van de winkel, zodat de vage bekende mij niet zal zien als hij zich omdraait na het afrekenen. Moeilijke confrontaties dienen uit de weg te worden gegaan. En ongemakkelijke beleefdheidsgesprekjes al helemaal. Maar als de vage bekende heeft afgerekend zie ik vanuit m’n ooghoek dat hij in de deuropening van de winkel is blijven wachten. Kut. Hij heeft mij dus ook herkend. Kut. Nu moet ik echt diep gaan nadenken. Graven. Een logische tijdlijn uitzetten in mijn hoofd. Kut. Kent P. hem ook? Nee. Is hij wel eens bij mij geweest in mijn appartement op de Bentinckstraat. Nee. Is het een homo? Nee. Ben ik met hem naar bed geweest? Nee, m’n type niet. Ken ik hem van de HBO? Nee. Ken ik hem van de MTS? Nee. “Dankjewel en een fijne avond”, zegt de verkoper van de fotowinkel. Kut. Nu! Ik loop richting uitgang en zie de vage onbekende staan. Kut. Kut. Kut. Kut. Nu! Nu! Nu! Nu! Nu! “Hé, Luna, hoe is het met jou?”, vraagt de vage bekende. “Hé, Martijn”, zeg ik, “goed. En met jou?”

Een paar weken geleden bellen naar T-Mobile: “Ja, met Luna. Kun jij misschien even checken of mijn abonnement al verlopen is? Oh, al een jaar? Stilzwijgend verlengd? Oh, en kun jij mij misschien vertellen of al die advertenties die ik zie in de Spits en de Metro, die met die gratis Senseo’s, Beertenders en videocamera’s bij een mobiele telefoonabonnement, of dat een beetje legaal is? Volgens jou wel? Je hebt daar zelf ook een dvd-speler aan overgehouden? Bedankt!” Vervolgens ben ik net zo lang gaan surfen op internet tot ik vond wat ik zocht, want ik wilde geen Senseo, Beertender, videocamera of dvd-speler bij mijn nieuwe telefoonabonnement, nee, ik wilde een nieuwe digitale camera. En ik wilde perse een Canon. Nu vond ik in het internetlandschap tientallen telecom-aanbieders met ook tientallen cadeaus bij een abonnement. Van laptops tot wasmachines en van vaatwasmachines tot MP3-spelers, maar niet zo snel dé digitale camera van mijn dromen. Pas na 8 uur intensief en manisch klikken en wegklikken vond ik de aanbieding die ik zocht. Het verlengen van mijn bestaande T-mobile-abonnement, inclusief een nieuw mobieltje, inclusief de Canon-Ixus 50 en dit alles voor niks! Gratis! Ik kon mijn geluk niet op, maar toen ik op het punt stond om de aanvraagformulieren ook daadwerkelijk te versturen kreeg ik argwaan. Want, waar doen ze het van? Ik verleng mijn abonnement met 2 jaar en krijg ineens een nieuwe telefoon én een digitale camera ter waarde van € 299,-? Hoe kan dat? Waar zat het addertje? De enige die rijker van deze deal zou worden was ik. Dacht ik dan, maar ik snapte er niets van. Helemaal niets. Maar ik besefte dat ik sommige dingen ook niet moet willen snappen, maar gewoon moet ondergaan. Dus ik stuurde mijn aanvraagformulieren op en 3 dagen later kreeg ik keurig mijn nieuwe telefoon en mijn nieuwe spiksplinternieuwe, briljante Canon-Ixus 50 toegestuurd. En het afschrift van T-Mobile liet afgelopen maand bijna hetzelfde bedrag zien als de maanden daarvoor. Luna vraagt niet hoe het kan, maar profiteert ervan.
www.sitel.nl

“Mag ik misschien wat vragen?” Voor me staat een zwerver. En natuurlijk mag hij me wat vragen, al weet ik al wát hij me gaat vragen. De zon schijnt en ik ben in opperbeste stemming. “Ten eerste wil ik je hartelijk bedanken dat je me te woord wil staan”, begint hij, “want er zijn veel mensen die gewoon langs me lopen of zeggen dat ik op moet rotten.” “Dat is ook niet aardig”, zeg ik, “iets vragen kan altijd.” “Ik ben namelijk dakloos”, zegt de zwerver, “maar ik gebruik geen drugs en ik ben ook geen alcoholist.” Daarna legt hij uit waarom hij geld nodig heeft. Hij heeft ooit een relatie gehad met een vrouw uit Suriname. Eentje met hele grote borsten. Hij laat met z’n handen zien hoe groot haar borsten wel niet waren. “Echt, zulke”, zegt hij om z’n gebaar kracht bij te zetten. Samen met die Surinaamse vrouw heeft hij een zoon. En die zoon, die ziet hij maar 1 keer in de 6 weken. Vandaag dus. Straks dus. “En nu probeer ik € 3,30 bij elkaar te krijgen”, vertelt hij, “zodat ik even kan douchen. En daar kan ik ook schone sokken en een schone onderbroek kopen.” “Ik snap het”, zeg ik en ik pak mijn portemonnee. Ik geef hem een briefje van 10 euro. Of hij er nou een schone onderbroek van koopt, of een paar blikken bier, het maakt me niet zoveel uit. Ik gun het hem. Al hoop ik ergens op die onderbroek. Hij houdt het briefje tussen 2 handen vast en staart me met open mond aan. “Mag ik je even een knuffel geven?”, vraagt hij. Ik twijfel niet eens. Ik geef hem een knuffel en ik voel me er niet ongemakkelijk bij. Ik ben geen moment bang dat hij een andere bedoeling heeft dan me bedanken. Hij staart nog een keer naar de 10 euro. “Ik krijg er gewoon kippenvel van”, zegt hij. Hij stroopt z’n mouw op en laat me zien dat hij inderdaad kippenvel heeft. Wanneer ik naar huis loop blijft hij net zo lang naar me zwaaien tot ik de hoek om ga. En ik zwaai net zolang terug.