Auteur: luna

Ik kan een hoop hebben. Maar een overdosis creativiteit om me heen, en een overdosis aan ideeën in m’n hoofd, daar moet ik nog mee leren omgaan. Zo kwamen afgelopen zaterdag de creatieve dames M%n en Marloes een dagje bij mij logeren. Knippen en plakken en tekenen en schilderen. En van een hele middag, avond en nacht creatief doen en ondertussen praten over van alles, inclusief kunst, cultuur en Zen, was ik al helemaal hyper in m’n hoofd. Ideeën! Mijn hoofd klapte haast van alle ideeën. En de volgende dag kwamen er nóg meer creatieve dames over de vloer. Een kleine delegatie van ‘mijn’ ATC-Yahoo-group was naar Amsterdam afgereisd om face-to-face atc-kaartjes te ruilen. En dat is leuk! Heel leuk! Maar ook heel vermoeiend. Mijn hoofd werd nog voller dan het al was. Omdat ik zoveel dingen tussendoor zie en hoor en omdat ik dan ondertussen dingen bedenk wat ik daarmee zou kunnen doen. Dus toen zondagavond het huis weer leeg was, en enigszins stil, toen dacht ik eindelijk even de boel te kunnen structureren in m’n hoofd. Even op een rijtje. Zo een beetje van ‘en dan dit en dan dit’. En dan lijstjes maken. En kijken en overzien wat echt belangrijk is. Maar toen. Toen ik eindelijk met een gerust en relaxt hart in bed lag. Toen zag ik een documentaire op Nederland 3 over de kunstenaar Adam Neate. En daar was ik zo van onder de indruk dat ik de hele nacht niet heb kunnen slapen, omdat ik nóg voller was in m’n hoofd. Ik bedacht allemaal dingen die ik nog zou kunnen schrijven. Zou kunnen maken. Zou kunnen doen. Moest doen zelfs. Maar de volgende dag was ik zo moe van het niet slapen dat ik niets deed. En de dag daarna ging met vriend F. naar het Van Gogh-museum, naar de voorstelling Rembrandt-Caravaggio, en daarna was ik wéér zo ontzettend vol van alles. Zo vol van alles, dat alles me teveel was. Maar gisteren. Gisteren heb ik mijn overvolle hoofd enigszins kunnen forceren tot het maken van een nieuwe afdeling op deze site; www.maanisch.com/mailart. Er wordt nog aan gewerkt. Net als aan de rust in mijn hoofd.

Vorig jaar werd mij gevraagd of ik een keertje aan tafel wilde zitten bij Sophie Hilbrand in het programma ‘Spuiten en Slikken’ van BNN. En hoewel ik me gevleid voelde, heb ik, voornamelijk omdat partner P. en vrienden mij dat adviseerden, toch ‘nee’ gezegd. Als ik nuchter ben lijkt het sowieso alsof ik strak van de coke of speed sta. Tel daar een schepje zenuwachtigheid bij op, en je hebt een live tv-optreden waar ik hoogstwaarschijnlijk met spijt op terug zal kijken. En al helemaal exit politieke carrière. Want, ook al propageert ‘Spuiten en Slikken’ iets anders, op druggebruik rust nog steeds een enorm taboe. Dat is al te merken aan de bekentenissen die de gasten aan tafel doen. Op een paar uitzonderingen na zijn het vooral bekentenissen van bekende Nederlanders in de trant van: “Ja, ik heb wel een keer een xtc-pilletje geprobeerd, maar meer dan een kwartje heb ik nooit genomen”, of: “Ik heb 1 keer een lijntje coke geprobeerd, maar ik vond er niks aan”, of: “Nee, ik ben veel te verslavingsgevoelig, ik begin er niet aan.” En ik vraag mij dan af; is dat wel zo? Is zo’n kwart-pilletje niet een iets té correct antwoord ? En is zo’n antwoord van dat ene lijntje coke ook niet iets te keurig? Het klinkt namelijk een beetje hypocriet. Want nooit iets gebruikt hebben, dat is ongeloofwaardig, maar nog steeds wel eens gebruiken, dat is weer voer voor de roddelbladen. Druggebruik blijft gewoon een taboe. Ikzelf schaam me nog steeds niet voor mijn af-en-toe-drugsgebruik. Maar dat af-en-toe-gebruiken werkt wel stigmatiserend. Er eerlijk voor uitkomen dat je wel eens wat gebruikt, zorgt gegarandeerd voor gezeik. Wat voor bekende Nederlanders betekent dat ze de komende maanden prooi zijn van zowel Privé als Story en Weekend. En wat voor mij heeft betekent dat ik, zelfs nadat ik een jaar niet heb geschreven over drugs, nog steeds bekend sta als ‘dat meisje van die drugs en die dildo’s’. Dat af-en-toe-drugs-gebruiken, dat hoort bij mij. Nu. Maar liegen, dat dus niet. Nooit. En dat hebben partner P. en mijn vrienden gelukkig heel goed ingezien. Sophie Hilbrand: “Dus Luna, jij hebt wel eens een xtc-pilletje geslikt?” Luna: “Ja, wel eens, een kwartje, maar ik vond er helemaal niets aan.” Sure.

Ik heb al jaren last van een concentratie-probleem. Nou ja, concentratie-probleem, concentratie-probleem, het is meer dat ik overgevoelig ben voor impulsen. Ik zie iets of lees iets en denk; goh, dat is geinig, en vergeet vervolgens volledig waar ik eigenlijk mee bezig was. En dat dan 100 keer per dag. Het kost me enorm veel moeite om me op 1 ding te concentreren. Dus, dat hele internet, dat is dus eigenlijk niets voor mij. Qua impuls-controle dan. Ik klik van weblog naar lifelog naar lifelog naar andere site, naar weer een andere site en dan nog even snel iets tussendoor googlen over een onderwerp dat ik vond op die andere site en dan weer door naar een andere site. Om na 3 uur te ontwaken uit mijn klik-klik-klik-toestand en me te realiseren dat ik eigenlijk op zoek was naar het telefoonnummer van mijn huisarts, maar ondertussen alles weet over een kunstenaar uit Ijsland die elke dag een afdruk van zijn tepel maakt op een velletje handgeschept papier. En zonder die informatie over die Ijslandse kunstenaar had ik ook best een leuke dag kunnen hebben. En niet alleen mijn online gedag bestaat uit het doorklikken van site naar site. Ook mijn offline gedrag vertoont al jaren klikgedrag. Ik noem het ‘offline surfen’. Zoals de was in de machine stoppen en dat dan 3 dagen vergeten omdat je afgeleid werd door de telefoon. Of zoals een recept in de krant tegenkomen en dan snel naar de supermarkt om alle ingrediënten in huis te halen en dan later op de avond toch maar even snel een pastaatje uit een boek van Nigella Lawson maken en er na een week achterkomen dat er 2 avocado’s liggen te rotten op de fruitschaal. En hoe die daar gekomen zijn? Of zoals een emmer water met Andy neerzetten in de badkamer en daarna écht niet meer weten wat je ermee van plan was. En ik heb nu dit stukje geschreven, maar volgens mij ging ik met een heel andere reden achter mijn computer zitten.