Auteur: luna

Als ik iets slecht trek, dan zijn het de toeristen in Amsterdam. Soms lijkt het alsof ik bij alles wat ik doe, al is het een pak melk bij de Albert Heijn halen, omringd ben door toeristen. Als ik ’s ochtends vanuit de keuken met een kopje koffie uit het raam staar zie ik de bussen op het parkeerterrein aan de Prins Hendrikkade staan. Lege bussen, klaar om busladingen vol toeristen weer naar huis te brengen. Of misschien eerst nog een tussenstop in Volendam. Of misschien eerder nog een nachtelijke sightseeing Amsterdam. Het zijn er altijd teveel. Te veel bussen. Te veel toeristen. Maar als de toeristen gewoon in die bussen zouden blijven zitten, of zich alleen maar zouden neervlijen op terrassen of in cafés of coffeeshops, dan denk ik dat ik er nog mee zou kunnen leven. Dan zou ik ze niet zo haten. Mijn haat begint als een toerist zich op een fiets begeeft. Want toeristen op een fiets zijn een gevaar op de weg. Nu was ik het afgelopen weekend bij vriendin M%n in Antwerpen. En het leek haar een goed plan om op de fiets naar de stoffenwinkel te gaan. En toen zij dat opperde, toen leek het mij ook best een goed idee. Ik ben immers een door de wol geverfde Amsterdamse fietser, dus dat Antwerpen, dat ging mij ook best wel lukken. Maar niet dus. Fietsen, op een onbekende fiets, door een onbekende stad, is eng. Dat is verschrikkelijk eng. Dat is met samengeknepen vuisten aan het stuur hopen dat er niets gebeurt. En met je blik op oneindig, of eerder met mijn blik op de rug van de fietsende M%n voor mij, gewoon maar gaan en hopen dat je niet omver gereden wordt of met je band in een tramrails rijdt en dan alle tandjes eruit. Ik was zeer opgelucht toen ik 2 uur later, inclusief kekke Antwerpse stofjes weer bij M%n thuis op de bank zat na te trillen. Ik besloot meteen: ik ga nooit meer op een fiets door een grote stad die ik niet ken. “Dus nu heb je zeker wel iets meer respect voor de toeristen als ze door Amsterdam fietsen?”, vroeg partner P. gisteren. “Echt niet!”, zei ik, “echt niet. “Nu weet ik helemaal zeker dat het verboden zou moeten worden, die hele fietsen-verhuur-business hier.”

“Liefje, zal ik ergens reserveren om te gaan eten met je verjaardag?”, vroeg ik partner P. afgelopen zondag. Hoefde niet. We zouden wel zien, vond hij. Misschien had hij wel geen tijd. “Okay”, zei ik. Maar toen hij gisteren jarig was en bleek dat hij wél tijd zou hebben die avond, vroeg ik het nog maar een keertje: “Liefje, zal ik ergens reserveren voor vanavond?” Nee, hoefde nog steeds niet. “We kunnen ook naar de film dan?”, vroeg ik. Nee, want die avond kwam ook C.S.I. op de televisie. Wilde hij graag zien. “Okay, dus eigenlijk wil je het liefste thuis blijven?”, vroeg ik. “We zien wel”, zei hij. “Okay dan”, zei ik, “wat jij wil, het is jouw verjaardag.” Dus ik had mij volledig ingesteld op een avondje thuis. Partner P. had nog ergens een vergadering en ik zat een boekje te lezen op de bank. Tot mijn telefoon ging om 19.45. “Liefje”, zei partner P., “wat gaan we doen vanavond?” “Wat gaan we doen?”, vroeg ik. “Jij wilde thuisblijven. Ik zit op de bank.” “Zullen we uit eten gaan?”, vroeg hij. “Jesus, jij wilde thuisblijven vanavond, ik vraag al een paar dagen of ik ergens moet reserveren!!” “Ja, ik dacht ik doe eens iets spontaans”, zei hij. “Ja, dat kan je mij niet aandoen met m’n dwangneurotische toestand”, zei ik. “Ik wil van tevoren weten waar ik aan toe ben. Ik hou niet van spontaniteit.” “En vrouwen willen altijd dat mannen spontaan doen”, riep hij. “Zullen we dan naar de film? We hebben nog die kortingsbonnen van de Albert Heijn.” “Maar jij wilde C.S.I. zien”, riep ik, “en dat begint over 3 kwartier. Je maakt me helemaal gek met dat op en neer van keuzes. Zeg gewoon wat je wil.” “Ik wil wat jij wil”, zei hij. “Ga jij eerst maar eens bedenken wat jij wil”, zei ik, “en bel me dan maar terug.” Dus een half uur later zaten wij in een restaurant waar het zo heet was dat het eten amper smaakte. “P., ik heb het heet”, zei ik, “ik wil hier weg.” “Ik wil ook naar huis liefje, het is hier veel te benauwd”, zei P. opgelucht. En nadat we de rekening betaald hadden kwam P. tot de conclusie dat hij toch het allerliefste bij mij thuis zelfgemaakte aardappelpuree had gegeten.