Auteur: luna

De PloesiePoesie-website krijgt ook een ‘They kept in touch’-afdeling. Met foto’s van de PloesiePoesies in hun nieuwe huis. Kim, van www.kimske.nl kocht een Look-a-Like PloesiePoesie van alledrie haar katten en ze stuurde me vandaag de foto’s. En van deze foto, van PloesiePoesie Muis met de echte Muis, werd ik helemaal blij!

Ik zit nu al een maand te pielen met www.ploesiepoesie.nl. Ik word er helemaal zenuwachtig van. Dat komt voornamelijk omdat ik het allemaal zelf wil doen. Ik wil niet meer afhankelijk zijn van anderen als ik iets aan wil passen aan een site. Ik wil het zelf doen! Zelf doen! En ik wil het allemaal ook zelf snappen. Ik wil het helemaal snappen! En juist omdat ik het zelf wil doen, duurt het me ook eigenlijk allemaal iets te lang. Ik moet alles leren, alles opzoeken. Elke kut-html-code moet ik 20 keer lezen voordat ik ‘m begrijp en als ik ‘m dan eindelijk begrijp dan moet ik ook nog zwaar gefocust die code herinterpreteren naar m’n eigen website. En dat alles dan ook nog zonder wijntje, want met een wijntje op, dan lukt het al helemaal niet om alle codes en tekens uit elkaar te houden. En wanneer ik er dan heilig van overtuigd ben dat ik alles juist heb ingetikt, maar dan toch een foutcode krijg, of dat gewoon alles schots en scheef op de pagina staat, dan probeer ik heus eerst kalm te blijven. Eerst gewoon adem in en adem uit. En dan nog een keer proberen. En nog een keer. En nog een keer. Nog maar een keer wat opzoeken op wat html-info-sites. Maar dat het dan toch niet lukt. Dat is frustrerend. Daar flip ik ‘m licht de pan van uit. En dat ik dan toch, al wil ik het écht zelf doen, aan een mannetje met verstand van html-zaken moet vragen om me helpen, daar baal ik dan enorm van. Maar dat dat mannetje vervolgens binnen 5 minuten ziet wat er fout zit in een code, dat is dan echt iets om volledig van te gaan flippen. Dat ik een paar uur heb zitten staren en dat iemand anders het binnen 5 minuten oplost. En dat het dan zoiets lulligs is als het verschil tussen <”> en <’’>. Dat ziet en weet volgens mij niemand. Behalve dan een nerd. Maar nu weet ik het ook! En ik heb de afgelopen weken enorm veel geleerd op html-gebied. Dus Luna is bijna een nerd. En als het straks af is kan ik in ieder geval zeggen: “Ik heb het bijna helemaal zelf gedaan.”

De week voor kerst 2006 werd ik wakker met een herinnering aan een droom waarbij ergens het licht uitviel. Er zat een flits-uit moment in m’n hoofd. Toen ik boven kwam en daar een wasrek met kleding zag staan bedacht ik me, eigenlijk heel uniek, om dan nóg maar een wasje te gaan draaien. Kon mij het schelen. En toen ik even later de wasmachine aan zette en daarna het licht uitviel, wist ik zeker dat ik met een déjà vu te maken had. Pas toen ik de wasmachine nog een keer probeerde aan te zetten, begon me iets te dagen. Gisteren was vriendin S. hier geweest! En die had me aangespoord om er een was in te doen! Vandaar dat mijn wasrek gevuld en wel in de woonkamer stond! Ikzelf zou er nooit aan beginnen om ’s nachts te gaan wassen. Of überhaupt te gaan wassen! En gisteren waren de stoppen gesprongen! Dus de wasmachine was kapot! En dat betekende dat ik mooi niet hoefde te wassen, want ik kón ook niet wassen. En dit alles zonder schuldgevoel! Wat een heerlijkheid. Ik had een maand rust, tot P. vorige week zei: “Meisje, we moeten nu echt een nieuwe wasmachine, ik pak net m’n laatste paar schone sokken uit de bak.” “Zijn ál jouw sokken vies?”, vroeg ik. “Ik heb meer dan 60 paar sokken en meer dan 60 boxershorts”, zei hij. “Ja, ik ook, maar ik kan best nog een week zonder wasmachine”, probeerde ik. Ik vind een wasmachine kopen eigenlijk zonde van het geld. Echt zo’n ding dat je in huis moet hebben, zo’n ding waar je niet zonder kan, maar waar je best zonder zou willen. Maar het aanschaffen van een nieuwe, maar wel tweedehands, wasmachine bleek onvermijdelijk. Dus vorige week vrijdag bracht een wasmachine-mannetje mijn nieuwe machine en nam meteen de oude weer mee. En sinds vrijdag heb ik toch zeker wel 8 wassen gedraaid en opgehangen. Ik ben vooral zeer te spreken over het display met daarin het aantal minuten dat het nog duurt voordat de was klaar is. Vind ik wel een geinige feature. En hij kan 1400 toeren, terwijl mijn oude, in verband met een vastzittende bh-beugel, nog maar op 600 kon. Scheelt ook een hoop in de wasbeleving. En net toen ik vanmorgen begon te merken dat ik dat hele wassen en het huishouden toch misschien wel leuk, of in ieder geval ‘doen-baar’ begon te vinden, net toen, toen hield de afwasmachine ermee op.

Sinds een jaar of 2 hecht ik enorm veel waarde aan het uurtje ‘Oprah’ dat elke doordeweekse dag voorbij komt. En ik hecht ook veel waarde aan het wijntje dat ik altijd samen met Oprah drink. Nu ben ik licht autistisch ingesteld, dus als ‘Oprah’ om 15.00 begint, dan weet mijn lichaam om 14.50 al dat er iets gezelligs gaat gebeuren. Joepie! Dat uurtje is van mij. Ik begin alleen het vage vermoeden te krijgen dat de programma-planners van RTL4 mij, en de rest van de huisvrouwen van Nederland, volledig gek proberen te maken. Het laatste jaar is de begintijd van ‘Oprah’ namelijk al minstens 4 keer veranderd. Van 14.00 naar 15.00 en weer terug en toen naar 14.45 en weer terug en de laatste weken begint het om 15.30. Ik trek dat niet. Ik ben helemaal van slag. En zat er vroeger nog ‘gewoon’ reclame tussen de blokken ‘Oprah’, nee, sinds een jaar word ik geconfronteerd met steeds langere durende belspel-spelletjes. En om alles nóg erger te maken valt Oprah de laatste tijd steeds vaker in herhaling. Van de 5 afleveringen per week heb ik er 3 al eerder gezien. En als Oprah in staat is om in Amerika 5 dagen per week met iets nieuws te komen, dan moet het RTL4 toch ook wel lukken om al die afleveringen aan te kopen? En waarom dan ook precies die kut-afleveringen herhalen met die celebrity’s? Mij interesseert het niet dat Janet Jackson een nieuwe cd heeft of dat Kirstie Alley 43 kilo is afgevallen. Ik wil vrouwen zien die hun halve gezicht missen! Ik wil vrouwen die hun hele leven hebben opgeofferd om straatkinderen in Guatemala te redden en daar door een straatbende zijn aangerand, maar toch doorgaan met hun missie! Ik wil dat het publiek gaat staan en dat iedereen gaat klappen. Uit respect voor die zielige, mishandelde vrouw. Ik wil dat iedereen bij Oprah in het publiek zit te janken. Ik wil gewoon janken. Ik wil samen met Oprah janken. En dan denken; verdomme wat is het leven toch klote, niks heeft zin, maar gelukkig heb ik dit uurtje met m’n wijntje en Oprah nog. En dat dan graag elke dag op een vaste tijd. Verdomme. Misschien wordt het tijd om de ‘Oprah’s 20’th Anniversary Collection’ aanschaffen.

Ik denk dat het logisch is dat je je nieuwste werk altijd ook het mooiste werk vindt. Ik ben zelf in ieder geval erg blij met het nieuwste product in de elke dag groeiende Maanisch-Merchandising; de ‘Rock at 4 o’clock-theemuts’! Van buiten van fleece, van binnen gevoerd met katoen en voorzien van een keihard rockende rand van pomponnen in alle kleuren van de regenboog. 100% handgemaakt met 100% liefde en voor 42,90 euro te bestellen bij mij! Momenteel ook verkrijgbaar in zwart (foto’s volgen later) en binnenkort ook in alle andere kleuren… en later ook nog met matching eierwarmers! Promotie-praatje; ‘Met de ‘Rock at 4 o’clock-theemuts’ wordt samen theedrinken weer écht gezellig’.

Julie Andrews in ‘Sound of Music’: Raindrops on roses and whiskers on kittens / bright copper kettles and warm woolen mittens / brown paper packages tied up with strings / these are a few of my favorite things. When the dog bites / when the bee stings / When I’m feeling sad / I simply remember my favorite things / and then I don’t feel so bad."

Bezig met een nieuw project waarvoor ik zo’n 3000 pomponnetjes heb aangeschaft. En in mijn lijstje ‘favorite things’ staat zeker; ‘met je handen in een bak met pomponnetjes voelen’.

Sinds de jaarwisseling slaap ik gemiddeld 3 uur per dag. Met 2 uitschieters naar beneden; 0 uur. En 1 uitschieter naar boven; 8 uur na de avond dat ik 2 verjaardagen vierde. En ik begin nu echt het idee te krijgen dat ik gek word. Ik ga om een uur of 1.00 in bed liggen, zodat dan in ieder geval m’n lichaam een beetje rust krijgt, maar tot een uur of 5 lig ik te malen en te dralen en te denken. Ondertussen check ik alle, maar dan ook alle documentaires op National Geographic-channel en op Discovery-Channel in de hoop dat er eindelijk iets slaapverwekkends langskomt, maar tot nu toe was het allemaal te interessant om te volgen. Zelfs de meest idiote belspelletje krijgen me niet in slaap, omdat ik het te fascinerend vind dat iemand een half uur lang hetzelfde kan zeggen en daar nog voor betaald krijgt ook. En in stilte een beetje liggen wachten op de slaap trek ik helemaal niet, want dan gaan m’n gedachten helemaal op full speed. Want zelfs terwijl ik naar een documentaire over bamboe-etende pandaberen kijk, verzin ik het ene na het andere idee om te gaan doen, maken of bekijken en dan word ik daar zelfs om 4 uur midden in de nacht nog zo enthousiast over dat ik het liefst uit bed wil stappen om het idee uit te voeren, maar daar heb ik dan eigenlijk ook de fut niet voor. En daar lig ik dan de nacht erna weer wakker van; dat ik niet meer weet waar ik gisteren zo enthousiast van werd en was ik er toch maar uitgegaan om het in ieder geval even op te schrijven. Het enige positieve aan deze halve staat van insomnia is dat ik in staat blijk om elke nacht te oefenen op het lucide dromen en dat het ook steeds beter lukt. En als ik eindelijk echt in slaap val droom ik over familieleden die ik nooit meer zie of heb ik herenigingen met familie of vrienden die zijn overleden. Overdag word ik op de been gehouden door de pompende beats van Armin van Buren en blijk ik prima in staat om aan de website van de PloesiePoesies te werken of 10 liter erwtensoep te maken zonder in m’n vingers te snijden. Maar ondertussen. Ondertussen ben ik zo ontzettend moe.